tag:blogger.com,1999:blog-91142044622369559922024-03-18T20:40:39.256-07:00mister motleymistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/15878492552610989395noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-42195929330333160332010-05-31T06:59:00.000-07:002010-06-02T03:11:15.080-07:00Riga, dag 3: kim?<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisk2q2nAGDNsbI7EHOkoLr4EQ1NXB2vaJ9UY-YY-Ojh9tmtihXi7VbjlUb-RNZKMyOdYg0eez4sqSXh8aOJhcVJ78MU3LVJiF8N0eoCa5UAp_ggbUmOLae_EvYl7S1yL4iBfUDtZgoumc/s1600/IMG_2468.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477441125234520514" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisk2q2nAGDNsbI7EHOkoLr4EQ1NXB2vaJ9UY-YY-Ojh9tmtihXi7VbjlUb-RNZKMyOdYg0eez4sqSXh8aOJhcVJ78MU3LVJiF8N0eoCa5UAp_ggbUmOLae_EvYl7S1yL4iBfUDtZgoumc/s400/IMG_2468.JPG" /></a><br />Ten zuiden van de oude binnenstad van Riga ligt het Spikeri district, een gebied dat door zijn bijzondere architectuur sinds 1996 op de Unesco erfgoedlijst staat. Tegenwoordig is de wijk het cultuurcentrum van de stad, met restaurants, cafés en winkels die gevestigd zijn in de gerenoveerde oude panden. De beeldende kunstliefhebber kan terecht bij kim? (afkorting voor <strong>k</strong>as <strong>i</strong>r <strong>m</strong>āksla?= wat is kunst?), een galerie die een onderdeel is van het Latvian Museum of Contemporary Art en een grote verscheidenheid aan activiteiten op het gebied van hedendaagse kunst biedt. Naast het creëren van een internationaal podium heeft kim? ook een educatief doel. Door middel van lezingen, publicaties, performances en residencies wil kim? haar publiek informeren en de discussie over en interesse in hedendaagse kunst stimuleren.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpp6CY053uCVYzG_cSA_3wQkF84FKVB7hPk6xufZYaCsQcNYL1LRBj6WkfJ-wyYoF5cRfsWEiykehk4JFPjGo-6Pz8M1z8Xaj6iBW3-mujX1wKhQvV3BA2r4yvp-YKHAJVLxDFw7HGpCU/s1600/IMG_2448.JPG"><img style="WIDTH: 320px; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477439129362154882" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpp6CY053uCVYzG_cSA_3wQkF84FKVB7hPk6xufZYaCsQcNYL1LRBj6WkfJ-wyYoF5cRfsWEiykehk4JFPjGo-6Pz8M1z8Xaj6iBW3-mujX1wKhQvV3BA2r4yvp-YKHAJVLxDFw7HGpCU/s320/IMG_2448.JPG" /></a><br /><span style="font-size:78%;">Paul DeMarinis, <em>The Messenger.</em> </span><br /><br /><div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVWD4yvozrZRFyFHk0hNoKFhRU-H5KF11S7JYk1NhhyphenhyphenAj6UUe_-2MwUSONPPtDvcJtPZtbsoKFWtQVhWtVrQSQrhFJJ7gf7XvmoMqPmz3hO6zPcrG82wdrmgJJLX17B76lgUtA9TK-_JE/s1600/IMG_2451.JPG"><img style="WIDTH: 240px; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477438414667333730" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVWD4yvozrZRFyFHk0hNoKFhRU-H5KF11S7JYk1NhhyphenhyphenAj6UUe_-2MwUSONPPtDvcJtPZtbsoKFWtQVhWtVrQSQrhFJJ7gf7XvmoMqPmz3hO6zPcrG82wdrmgJJLX17B76lgUtA9TK-_JE/s320/IMG_2451.JPG" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihpbFyqwGzGctEEtFalXkFuJK2IPiaPdepuq4Ev0VmmqXx2vMWmtEHcS3dAdqkvloTd4mk6yK7IPXBVddfsFLkTIutiSZmy1vAZXE2F6ozOv102HwzUndeR7XoO4VKzHbxnbGlzpShdIY/s1600/IMG_2450.JPG"><img style="WIDTH: 320px; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477438406995621698" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihpbFyqwGzGctEEtFalXkFuJK2IPiaPdepuq4Ev0VmmqXx2vMWmtEHcS3dAdqkvloTd4mk6yK7IPXBVddfsFLkTIutiSZmy1vAZXE2F6ozOv102HwzUndeR7XoO4VKzHbxnbGlzpShdIY/s320/IMG_2450.JPG" /></a><br /><div><span style="font-size:78%;">Paul DeMarinis, <em>The Messenger.</em><br /></span></div><div><br /></div><div><div>Via het trendy Meta-Kafe, een café/restaurant/boekwinkel, kom ik in de eerste van de drie vertrekken van kim? terecht waar een ruimtevullende installatie van de Amerikaanse kunstenaar Paul DeMarinis te zien is. Het werk <em>The Messenger</em> bestaat uit drie delen en ieder deel bestaat weer uit de 26 letters van het alfabet. Via een computer worden de persoonlijke e-mails van de kunstenaar uitgespeld door de letters, die in de verschillende vormen bewegen, oplichten of worden uitgesproken. Hoewel de installatie in eerste instantie over communicatie lijkt te gaan, gaat het juist over het gebrek of het verlies ervan: het systeem kent geen geheugen of begrip van de berichten die het weergeeft. Zoals zoveel berichten verdwijnen in het niets van de elektronische snelweg, zo vormt de installatie van DeMarinis het eindpunt van berichten die de halve wereld over zijn gegaan.</div><div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix-9Oky2MSYzwlZ_niV-3RFs0r1fjhD9D2WCxs-GV0bKT2NMkSPFcMxUKvp9chkJy5PI_Rv3BflUy1-voq93TCALw4Cak0rXMn8rh-n6jeMLAVeZbeK5a_fj1G84J04Pn3N-wRc-Uln6w/s1600/IMG_2455.JPG"><img style="WIDTH: 320px; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477437355501261138" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix-9Oky2MSYzwlZ_niV-3RFs0r1fjhD9D2WCxs-GV0bKT2NMkSPFcMxUKvp9chkJy5PI_Rv3BflUy1-voq93TCALw4Cak0rXMn8rh-n6jeMLAVeZbeK5a_fj1G84J04Pn3N-wRc-Uln6w/s320/IMG_2455.JPG" /></a><br /><span style="font-size:78%;">Iveta Vaivode & Alexander Gronsky<br /><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcoZ-TLiVGik2MyzTGte4f_X-jSCeNbK8qw4LYwxRjXmTjCdOEXJBDgKf9u4oxlvb1OeLpMaVIQ9it0eFSugrerhGXWfOSqbF0tN3k49Dqy7Hl1WJSHob5uIiz2FPixzWJoQLDJEczZ-U/s1600/IMG_2460.JPG"><img style="WIDTH: 320px; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477437376006718418" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcoZ-TLiVGik2MyzTGte4f_X-jSCeNbK8qw4LYwxRjXmTjCdOEXJBDgKf9u4oxlvb1OeLpMaVIQ9it0eFSugrerhGXWfOSqbF0tN3k49Dqy7Hl1WJSHob5uIiz2FPixzWJoQLDJEczZ-U/s320/IMG_2460.JPG" /></a><br /><span style="font-size:78%;">Iveta Vaivode & Alexander Gronsky</span><br /><br /></div><div><div>In een aansluitende ruimte bevindt zich het fotografische werk van Iveta Vaivode & Alexander Gronsky. De foto’s tonen het landschap net buiten de stad, een gebied dat stad noch platteland is. Dergelijke thematiek is niet nieuw; iets dat ook nog eens wordt bevestigd door het feit dat de kunstenaars in eerste instantie onafhankelijk van elkaar werkten, Gronsky in Moskou en Vaivode in Riga. Opvallend is dat de randgebieden van beide steden niet van elkaar te onderscheiden zijn en dus een bepaalde algemeenheid van de clash tussen mens en natuur weergeven. Ten slotte zijn de foto’s in zware, klassieke lijsten geplaatst die de landschappen een poëtisch karakter geven en een relatie leggen met de romantische landschappen uit de schilderkunst.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp2hgTNoJCwg3UUwmovtqsJ0NZKOdQD6rrF8r8gwWroMnlVQ999GgO8Ca9VvV5olxYKJ92w3UHJ54lZ0lGje4j4U-dpIlr4-HhRlb6Hv2kfNISJSFeE7SsgqFMpJ78wXGeIysZll2I-a0/s1600/IMG_2467.JPG"><img style="WIDTH: 320px; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477437346135975250" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp2hgTNoJCwg3UUwmovtqsJ0NZKOdQD6rrF8r8gwWroMnlVQ999GgO8Ca9VvV5olxYKJ92w3UHJ54lZ0lGje4j4U-dpIlr4-HhRlb6Hv2kfNISJSFeE7SsgqFMpJ78wXGeIysZll2I-a0/s320/IMG_2467.JPG" /></a></div><div></div><div><span style="font-size:78%;">Evelīna Deičmane<br /></span></div></div></div></div></div><br />In weer een derde, afzonderlijke ruimte is het werk van Evelīna Deičmane te zien, een van de twee kunstenaars die tijdens de afgelopen biënnale van Venetië Letland representeerde. Een beetje eenzaam staan de niet bijzonder indrukwekkende werken in de ruimte verspreid. Volgens het begeleidende tekstje gaat het werk over ‘changes in the states of nature and human beings. The interaction between them.’ Ik vraag me af waarom, maar het werk nodigt niet uit om hier lang over na te denken.<br /><br />Kim? is een inspirerende plek in een evenzo inspirerende omgeving. Maar ondanks de indrukwekkend snelle start die het initiatief heeft gemaakt is het nog wel voor verbetering vatbaar. Zo vind ik het jammer dat de drie ruimtes geheel onafhankelijk van elkaar zijn ingericht en er niet gekozen is voor een meer samenhangend geheel dat een krachtiger statement over de positie van kim? zou kunnen maken en waardoor hun identiteit in de (internationale) hedendaagse kunstscene beter gearticuleerd zou kunnen worden. Echter denk ik ook dat er geduld geboden is: kim? heeft al plannen een extra gebouw te betrekken en onafhankelijk van het museum te worden. Zo willen ze hun eigen weg inslaan en Riga op de hedendaagse kunstkaart zetten.mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-64767995317642567322010-05-30T12:29:00.000-07:002010-05-31T06:48:08.033-07:00Riga, dag 2: Exhibition Hall ArsenālsIn eerste instantie doen de kunstwerken in de Exhibition Hall Arsenāls sterk denken aan die in het Naive Art Museum van de vorige dag. De ruime tentoonstellingsruimte is druk ingericht en tussen de kunstwerken zijn ook door niet-kunstenaars gemaakte objecten te vinden. Echter, bij nadere inspectie blijkt dat er wel degelijk een gedachte achter het geheel zit. De tentoonstelling, waarvan de titel vertaalt als <em>Golden Works</em>, onderzoekt namelijk de materiële en spirituele eigenschappen van goud. Het idee van de tentoonstelling is gebaseerd op de documentaire film <em>Latvian Gold</em>, waarin verteld wordt hoe de huidige goudreserve van Letland bestaat uit de donaties die vorige generaties Letlanders hebben gedaan. Naast de evidente verwijzingen van het edelmetaal naar spiritualiteit (zoals in iconen) en macht, verwijst het materiaal in Letland dus ook naar een nationaal trots en onafhankelijkheid. Daarnaast staat het symbool voor de onzelfzuchtigheid van de mensen die hun kostbaarheden hebben gegeven voor hun idealen: voor een land dat zo hard is getroffen door de financiële crisis dat sommigen vrezen voor een annexatie door Rusland geen onbelangrijk gegeven. Maar, goud verwijst ook naar oneindigheid, naar vuur en de zon. In het christendom verwijst het naar het licht van God en in de alchemie valt het doel van het creëren van goud samen met het verkrijgen van absolute wijsheid en onsterfelijkheid. Goud is kortom meer waard dan zijn marktwaarde in geld. Om al deze kanten van goud te belichten bestaat de tentoonstelling uit een verzameling objecten van de zestiende eeuw tot nu, van medailles tot een achttiende eeuwse Buddha, van naïeve schilderkunst tot een goudstaaf die speciaal voor deze tentoonstelling aan het museum is geleend. Misschien een beetje teveel ‘bling’ voor mijn smaak, maar desalniettemin een zeer ‘rijk’ geheel.<br /><br /><div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1aIUc4a6U-rNBFXmt8kNAl7pinIVY9O_QCBDxRmSWbz_XdKtr_N4MOycOyLzuAh0apNClFo3PW2vLeuaxlsvjzUPqYSwtBgPoBFzfi7ghwld1QG9ZhIBirk1wVXoIQvWWLtZR6fLcf2c/s1600/IMG_2424.JPG"><img style="WIDTH: 300px; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477149298238828978" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1aIUc4a6U-rNBFXmt8kNAl7pinIVY9O_QCBDxRmSWbz_XdKtr_N4MOycOyLzuAh0apNClFo3PW2vLeuaxlsvjzUPqYSwtBgPoBFzfi7ghwld1QG9ZhIBirk1wVXoIQvWWLtZR6fLcf2c/s400/IMG_2424.JPG" /></a> </div><br /><div></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggemfBR998LWi1I7lSrz49-Y9U3Ak0_T-eCB2CfNvq7RgCvCre65G8La0utSivxSZ95JkxYNsV_bK89l5d_IWg-MU_YSqiTD9xb6_4P_T05Wdr0EYraDGSEZyS6rzyCfJRLdGf1ZZDKfw/s1600/IMG_2415.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 198px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477148625932375138" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggemfBR998LWi1I7lSrz49-Y9U3Ak0_T-eCB2CfNvq7RgCvCre65G8La0utSivxSZ95JkxYNsV_bK89l5d_IWg-MU_YSqiTD9xb6_4P_T05Wdr0EYraDGSEZyS6rzyCfJRLdGf1ZZDKfw/s400/IMG_2415.JPG" /></a></div><br /><div><span style="font-size:78%;"></span></div><div><span style="font-size:78%;"></span></div><div><span style="font-size:78%;">Dania Dagnija, <em>Gentlemen and bulls,</em> 2008.<br /></span></div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDOakhlWKBdxNK7d2xnZOcxlVo45T_RUGDAmpvLSGJxh4z7K6Rd4hiM3uYL9ms4i5lc9seL_0Lo4GwB7CSA6yY_iGLx5x7b8sl8ABsWUNFD9lW_vDCUyqUFmigDfcA6bfyoNocH-cfrew/s1600/IMG_2417.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 312px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477150575061338866" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDOakhlWKBdxNK7d2xnZOcxlVo45T_RUGDAmpvLSGJxh4z7K6Rd4hiM3uYL9ms4i5lc9seL_0Lo4GwB7CSA6yY_iGLx5x7b8sl8ABsWUNFD9lW_vDCUyqUFmigDfcA6bfyoNocH-cfrew/s400/IMG_2417.JPG" /></a></div><br /><div><span style="font-size:78%;">Juris Putrams, <em>Epilogue</em>, 2010.</span></div><br /><div></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtYiFhlQ_IRacVFm2eQj_aDPoRdWTLJQHHCMmvKXCCWCU8aaTMO8C5Tcg8LdcFxGdS6xARYIRxiPjo_0Xvb7eVU8gPT62poxdRjXaX5bscoaZRWHWL6y13W1dBgZZ917dCi5DDt5fEmUE/s1600/IMG_2444.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477151672056934242" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtYiFhlQ_IRacVFm2eQj_aDPoRdWTLJQHHCMmvKXCCWCU8aaTMO8C5Tcg8LdcFxGdS6xARYIRxiPjo_0Xvb7eVU8gPT62poxdRjXaX5bscoaZRWHWL6y13W1dBgZZ917dCi5DDt5fEmUE/s400/IMG_2444.JPG" /></a></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFnctAhLwv_-52pE8uk-FNokP368IHjWxOr9I8nfg-BHQ9mishRnPS8ApBHlmRTuukzjVMj0a-W0xOVKK-LOUG7dL6bV7V5y3nWBtz5C3Wl22aklUxzslTxy053mu2UTSEk65bGfhT5p0/s1600/IMG_2438.JPG"><img style="WIDTH: 300px; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5477154880494917762" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFnctAhLwv_-52pE8uk-FNokP368IHjWxOr9I8nfg-BHQ9mishRnPS8ApBHlmRTuukzjVMj0a-W0xOVKK-LOUG7dL6bV7V5y3nWBtz5C3Wl22aklUxzslTxy053mu2UTSEk65bGfhT5p0/s400/IMG_2438.JPG" /></a></div><span style="font-size:78%;"></span></div><br /><p></p><span style="font-size:78%;">Andris Vitolins, <em>Somewhere Between the End and the Beginning, </em>2010.<br /><br /><br /></span><div><div></div><div></div><div></div></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-89290050948821136772010-05-29T07:09:00.000-07:002010-05-31T06:49:26.101-07:00Riga, dag 1: Naive Art Museum of Latvia<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj08rhHECNkKeMfA0bus7OxZ8eEpeUTWdPxFsS0VYGIN0ksSathOUNrOjlW1plr1d7ydWpIqqAaA9d5gpZPg6BltP667cc8vZJttlTxgsL22ED3plWtF7ZNA1P8twReDEjZVqCw4s3PL7c/s1600/IMG_2411.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 300px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476694365451840786" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj08rhHECNkKeMfA0bus7OxZ8eEpeUTWdPxFsS0VYGIN0ksSathOUNrOjlW1plr1d7ydWpIqqAaA9d5gpZPg6BltP667cc8vZJttlTxgsL22ED3plWtF7ZNA1P8twReDEjZVqCw4s3PL7c/s400/IMG_2411.JPG" /></a><br /><br />Het leuke van landen zoals Letland is dat je altijd plekken kunt vinden die je nooit in een overgeorganiseerd land als Nederland zou tegenkomen. Het Naive Art Museum of Latvia in het noordelijke havengebied Andrejsala in Riga is daar een mooi voorbeeld van. In het verlaten gebied, waar het voor de crisis nog wemelde van de clubs en bijbehorende jongeren, staat een vervallen gebouw. De met graffiti beschilderde buitenkant geeft niet veel hoop voor wat er binnen te zien is. Vol scepticisme stap ik een ruimte in waarvan de geur van het hout waar het gehele interieur uit opgetrokken is mij meteen een aangenaam, huiselijk gevoel geeft. De ‘naïeve’ kunst van de overwegend Russische kunstenaars is vrij onbedachtzaam uitgestrooid over de verschillende ruimtes. Terwijl ik door het verlaten museum loop, probeer ik te benoemen wat het is dat, ondanks de vaak technisch mindere kwaliteit van de werken, mij zo boeit. De directheid, de oprechtheid van de maker die zo onverborgen tentoon wordt gesteld. Hier zijn geen bijbedoelingen, geen diepe betekenissen die verwijzen naar iets anders dan het leven zelf. Gek genoeg is het ook deze zuiverheid in intentie die het werk iets magisch, iets spiritueels geeft en altijd weer intrigeert.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlhfxrOu7lh1D-1frx-HSb3ZPaKhk5Xmh3o7j8OkW-xT96F_7DbFeUg7DegYw9enFXRQPP0C4xy-Q0sW09hTm4oPq20OLUh0jdh_UAWblIX9YHcqZQuZAdvadlEmOSchzIRLLrzO3lj_4/s1600/IMG_2401.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 325px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476696563094425346" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlhfxrOu7lh1D-1frx-HSb3ZPaKhk5Xmh3o7j8OkW-xT96F_7DbFeUg7DegYw9enFXRQPP0C4xy-Q0sW09hTm4oPq20OLUh0jdh_UAWblIX9YHcqZQuZAdvadlEmOSchzIRLLrzO3lj_4/s400/IMG_2401.JPG" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0FAo66BXIjlEswehJTYZOdl4VLG_x9zJ36dzvadr7Xeo2PD5ucZeINCkeJSJ2-FM7evQ1UIGRE4UYrN-I7TmZzZLGxjbR7cGbWqX5ZNHTd7KEZDzwD5adYI7nY04J8puwgixVbOhPzW8/s1600/IMG_2404.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 300px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476696545590232562" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0FAo66BXIjlEswehJTYZOdl4VLG_x9zJ36dzvadr7Xeo2PD5ucZeINCkeJSJ2-FM7evQ1UIGRE4UYrN-I7TmZzZLGxjbR7cGbWqX5ZNHTd7KEZDzwD5adYI7nY04J8puwgixVbOhPzW8/s400/IMG_2404.JPG" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnCKxmbGUQ6XveGbRdmuqb4r2D1k4a37hl4gDSQSG3V_uSOqgKh9PNw7XMX2jF0HfzNqgzdansDEYNZNM4ZSk75zVKKgOHr9GmmqVOrad4HEWtPPBDFep3KHIoLlnPtk1EuOW8xu1nRL8/s1600/IMG_2402.JPG"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 300px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476696550229856418" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnCKxmbGUQ6XveGbRdmuqb4r2D1k4a37hl4gDSQSG3V_uSOqgKh9PNw7XMX2jF0HfzNqgzdansDEYNZNM4ZSk75zVKKgOHr9GmmqVOrad4HEWtPPBDFep3KHIoLlnPtk1EuOW8xu1nRL8/s400/IMG_2402.JPG" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAGHXZV21F77V3MF6seaDITNFnfFtL8ulPR6lLeX4U78vkh5I2KoiN7oBdQIt_1QPOwoTtoiV_H5bjBIZHYsPIHEWM49lfkRQYagftyHigUd2rNrTp_BCnQYVQeB5gtA73hmVlHGUZBF0/s1600/IMG_2396.JPG"><img style="WIDTH: 300px; HEIGHT: 400px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476696572103968082" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAGHXZV21F77V3MF6seaDITNFnfFtL8ulPR6lLeX4U78vkh5I2KoiN7oBdQIt_1QPOwoTtoiV_H5bjBIZHYsPIHEWM49lfkRQYagftyHigUd2rNrTp_BCnQYVQeB5gtA73hmVlHGUZBF0/s400/IMG_2396.JPG" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjHUJUzh47ewskXxbA_vjRS-R3obwZ-0NntYoLMgHawe_wjnQAKdMQ8rqcWd5E885u1C1JY_zOaPbmOmk7P_TFcbo3Bdh2AH3aaCmjLZddiZbpf0f8uvLE07lfLOOXnlpgOF-qYnUtYuw/s1600/IMG_2409.JPG"><img style="WIDTH: 300px; HEIGHT: 400px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476696579421067826" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjHUJUzh47ewskXxbA_vjRS-R3obwZ-0NntYoLMgHawe_wjnQAKdMQ8rqcWd5E885u1C1JY_zOaPbmOmk7P_TFcbo3Bdh2AH3aaCmjLZddiZbpf0f8uvLE07lfLOOXnlpgOF-qYnUtYuw/s400/IMG_2409.JPG" /></a>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-23426545668019096502010-05-26T01:26:00.000-07:002010-05-27T17:32:50.763-07:00De comeback van mister Motley<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgewtC9-ZiQl_zSRC_ELsMId7JBR4hJDGMu_f_02nBVlQ7J1VeL9OOfRfeRWlPhwMM-ExQcvim154oiN5o_o3_1VfCDDwJocktxL5xUGKg2v6ae0gaKqAJel-N60BbXDW093GPezMLYr9U/s1600/nedkosolakov1_th.jpg"><strong><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 279px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5475561393982682674" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgewtC9-ZiQl_zSRC_ELsMId7JBR4hJDGMu_f_02nBVlQ7J1VeL9OOfRfeRWlPhwMM-ExQcvim154oiN5o_o3_1VfCDDwJocktxL5xUGKg2v6ae0gaKqAJel-N60BbXDW093GPezMLYr9U/s400/nedkosolakov1_th.jpg" /></strong></a><strong><br /><br /></strong></div><strong></strong><div align="left"><span class="Apple-style-span" style="font-size:x-large;"></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-size:x-large;"><p align="left"></p><div align="left"><span style="font-family:arial;"><span style="color:#000000;"><em><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">A man is already in heaven. It's kind of nice and calm although he still keeps his life-long fear of dying one day.<br /></span></em><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Nedko Solakov, tekening uit </span><em><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">99 Fears</span></em><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></div><p align="left"><o:p><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">A little fear was trying to do his job – spreading fear vibes around!</span></span></o:p></p><p class="MsoNormal" align="left"><o:p><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Een kleine angst doet ook maar gewoon zijn werk, merkt Nedko Solakov op in een van zijn 99 tekeningen over Fears. Je krijgt medelijden met dat kleine frotje angst.</span></span></o:p></p><p class="MsoNormal" align="left"><span style="font-family:arial;"><span style="color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">In een andere tekening is de angst een jasje, of als een tas die we de hele tijd met ons meedragen. We kunnen die angsten ook even</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">in een stoel achterlaten om te gaan dansen. Ze wachten wel op ons. ‘We will collect the fears back later.’</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" align="left"><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" align="left"><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">In de komende mister Motley wordt de emotie angst onderzocht. En hoe die te overwinnen. Zijn kunstenaars dapperder mensen dan andere mensen? Is lef een onderdeel van het kunstenaarschap?</span></span></p><p class="MsoNormal" align="left"><o:p><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Heb je wel eens een werk gemaakt met een persoonlijke angst als basis? Heb je een mooi verhaal over hoe je als kunstenaar je angst hebt overwonnen ten behoeve van het werk? Stuur een afbeelding van het werk en je verhaal op naar </span></span><a href="mailto:hanne@mistermotley.nl"><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">hanne@mistermotley.nl</span></span></a></o:p></p><p class="MsoNormal" align="left"><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" align="left"><a href="http://www.mistermotley.nl/"><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">http://www.mistermotley.nl/</span></span></a><span style="font-family:arial;color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> Nu al on line!</span></span></p></span>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-36637194360981796652010-02-01T06:53:00.000-08:002010-02-01T07:18:40.970-08:00Johannesburg Art Gallery<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlQhxED_533q98JW0JdhyS_0UuBuI2WmhO24La3errB5l_VYvHq6nwxS7RCtWD6bv-KuYVFQJ2Mlhi02fwGdiaqgVjoQhprmvk-WVoHXd97F590aIBbJvm7dwPwRdntllghYoZMYbQAKY/s1600-h/IMG_6854.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlQhxED_533q98JW0JdhyS_0UuBuI2WmhO24La3errB5l_VYvHq6nwxS7RCtWD6bv-KuYVFQJ2Mlhi02fwGdiaqgVjoQhprmvk-WVoHXd97F590aIBbJvm7dwPwRdntllghYoZMYbQAKY/s400/IMG_6854.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5433288759171985746" /></a><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px; ">Snowwhite van Bernie Searle</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3MplAZIOs6ZyCLGGHjyd6-PPEvQ-eIl5RppTeKqFSxzZXa-tcluseMT6jfe-XqI-GL5jEfBtvQI1lY9fyD1kDc88D5z1IM0xQpbti5rmrqVmlFvc3-l0aV9CxE5RZvuf91-tiXFud_TY/s1600-h/IMG_6853.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3MplAZIOs6ZyCLGGHjyd6-PPEvQ-eIl5RppTeKqFSxzZXa-tcluseMT6jfe-XqI-GL5jEfBtvQI1lY9fyD1kDc88D5z1IM0xQpbti5rmrqVmlFvc3-l0aV9CxE5RZvuf91-tiXFud_TY/s400/IMG_6853.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5433288752832547138" /></a><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px; ">Snowwhite van Bernie Searle</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy7MGnSfQ6tjW8-FX77b0JQx-l-7BaekE9SfzAnviviR1vXPIJAvlBHckLB7a9IRz7xTrziWQ39nUiUKMPdRpjbzMn-UlHKLns0w_dCPFeOSsJr7vjC8pvgahCzbwQIqX5yZxwJrho2-I/s1600-h/IMG_6819.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy7MGnSfQ6tjW8-FX77b0JQx-l-7BaekE9SfzAnviviR1vXPIJAvlBHckLB7a9IRz7xTrziWQ39nUiUKMPdRpjbzMn-UlHKLns0w_dCPFeOSsJr7vjC8pvgahCzbwQIqX5yZxwJrho2-I/s400/IMG_6819.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5433288754282214322" /></a></div><div>zaal met moderne kunst</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHR3ioS7sDB42z4_ooAXxcNTx-PEvO4XMd1Dk87-TfKb5m3e4NJIkz4ChrIHnuE6xEw5w8LPD7VtAPMK3mTcaFlVl78RtK0kCasbpcQQzScQPzsNt6HD8O0MRQ_M7iXTxyBg3qYi3JQh0/s1600-h/IMG_6809.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHR3ioS7sDB42z4_ooAXxcNTx-PEvO4XMd1Dk87-TfKb5m3e4NJIkz4ChrIHnuE6xEw5w8LPD7VtAPMK3mTcaFlVl78RtK0kCasbpcQQzScQPzsNt6HD8O0MRQ_M7iXTxyBg3qYi3JQh0/s400/IMG_6809.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5433288749376736898" /></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px; ">Jackson Hlungwan</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsh0gx25XpXrIIViZSGMwid3i5uz6l05gwwio03UrExL9aHftUX89mT_ucYUq5hcQ2mHb5VqGNzp5I_8BUBg2quvxRXLk13j2ehHLYGXZA6kQiEZLMs44leWjKbT4Lh3Cr4XUjxup6mBs/s1600-h/IMG_6812.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsh0gx25XpXrIIViZSGMwid3i5uz6l05gwwio03UrExL9aHftUX89mT_ucYUq5hcQ2mHb5VqGNzp5I_8BUBg2quvxRXLk13j2ehHLYGXZA6kQiEZLMs44leWjKbT4Lh3Cr4XUjxup6mBs/s400/IMG_6812.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5433288745503793586" /></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px; ">Jackson Hlungwan</span><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Rondom</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">de Johannes Art Gallery staan grote hekken, het museum grenst aan de wijk Jouburg waarvan wordt gezegd dat het zelfs gevaarlijk is om er met een auto doorheen te rijden. In deze wijk zijn veel vluchtelingen uit Mozambique ingetrokken en het is armoe troef. Toch is het in het museum even rustig en statig als in elk ander museum met het verschil dat we hier onmiddellijk worden aangesproken door een opmerkelijk goed geklede zwarte jonge man, Sabelo, die er werkt als gastheer en gids. Hij heet ons welkom en vertelt ons wat er allemaal te zien is. Linksaf begint de vaste collectie, we belanden we in een fantastisch outsider kabinet van Jackson Hlungwani, lid van de Afrikaanse Zionistische kerk, de kerk die de eigen Afrikaanse gebruiken en rituelen integreerde met de Christelijke ideeën en in Zuid Afrika ongekend populair is. Hlungwani ’s denken kent geen conventionele grenzen en hij hakt van hout een voetballende Jezus, een crucifix met onaffe einden, Eva wordt geboren uit het hoofd van Adam (een grote lompe asymmetrische figuur) en de heilige geest is een dikke vette duif aan een touwtje. Het werk is gedreven en kent in al z’n vrijheid toch het duidelijke doel van het verkondigen van de Christelijke boodschap. Zo is er ook een vreemd vliegtuig om het onrecht mee de hemel in te schieten wat toch ook een mooie manier is om te zeggen dat het zo wel genoeg is geweest. De geschiedenis van Zuid Afrika kent zoveel onrecht dat </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">het bijna onmogelijk om weer nader tot elkaar te komen. </span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">In het museum is van alles wat, oude schilderkunst waar geen lijn in te ontdekken valt (Delacroix naast Permeke), er is een verzameling waaiers in een kast naast een zaal met traditionele trommels en moderne kunst uit het eigen land. In de kelder in de expositie ‘Goya in the Township’ die verslag doet van de rol die zwarte kunstenaars hadden in het aanwakkeren van het zwart zelfbewustzijn ten tijde van de apartheid. Snowwhite van Bernie Searle is een van de weinige videowerken en laat de kunstenaar zien die langzaam wit wordt doordat er simpel meel over haar heen valt. Vervolgens kneedt ze het meel met water alsof ze een brood of pizza gaat maken. De vreemd magische beelden betrekken je in een duister ritueel dat je in betekenis ontgaat, zoals</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">je in Zuid Afrika voordurend geen grip hebt op de situaties omdat je voortdurend de buitenkant van alles ziet en geen kennis hebt om goed te duiden. De criticus </span></span><span lang="EN-US" style=" "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Liese van der Watt noemt haar werk ‘</span></span><span lang="EN-US" style=" "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">an aesthetics of disappearance’</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">en wijst er op dat het veel meer omvat dan een simple verwijzen naar de apartheidspolitiek uit het verleden:</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Searle refuses to position the self in any conclusive way; it is a strategy of in/visibility that enacts her/our struggle for identity by avoiding fixity. En deze boodschap knoop ik goed in mijn oren als ik weer buiten kom en om me heen kijk. Veel ontsnapt me als toerist.</span></span></p> <!--EndFragment--> </div></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-23128203863846875912010-01-10T07:48:00.000-08:002010-01-10T08:11:19.765-08:00Vrouwen in het museum van Maputo<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6lXsz7fXLIDDIvTA9E14lWfH85W3GKLAL8u0oJ1pThigbMBRgnVIuAJEnLk2H6ZCEw16XzYHYKtpG86FuY6M2bBTf-SwyXRHr3GQfD2oGnVYFzzTZRK1EKKl9X0bN1t6mSoYnUeC2HjA/s1600-h/DSC_0179.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6lXsz7fXLIDDIvTA9E14lWfH85W3GKLAL8u0oJ1pThigbMBRgnVIuAJEnLk2H6ZCEw16XzYHYKtpG86FuY6M2bBTf-SwyXRHr3GQfD2oGnVYFzzTZRK1EKKl9X0bN1t6mSoYnUeC2HjA/s400/DSC_0179.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425143715350221298" /></a><div>Reinata Sadimba<br /></div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf9cxkSedOFd2cDOxoOlD3b7lC6UovUpR8un7zjlhfjb-2lSfJ8ePIMotN3k9fQUyGKIMJeWkWbrpE3nNM6LN0mWsJBB78s_cFKaY8iSV_2vTOXXr3FcNJCMJC6ILSh9I4mYtqxoN3UuU/s1600-h/DSC_0178.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf9cxkSedOFd2cDOxoOlD3b7lC6UovUpR8un7zjlhfjb-2lSfJ8ePIMotN3k9fQUyGKIMJeWkWbrpE3nNM6LN0mWsJBB78s_cFKaY8iSV_2vTOXXr3FcNJCMJC6ILSh9I4mYtqxoN3UuU/s400/DSC_0178.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425143712020179282" /></a><div>Reinata Sadimba<br /></div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXGbBa3pyfwCJN9um-LjJY_KV5Fdn-9AIkPjoob9hpqQh0mMU8vYrvbpLJnlSJ486YrGoCbXCfYiBrk9pokMywlAmhuo7FBdldMw3Nj4CpNcTqi2o7rRgLRsTruhDfP3ED31wG89wEWZU/s1600-h/DSC_0148.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXGbBa3pyfwCJN9um-LjJY_KV5Fdn-9AIkPjoob9hpqQh0mMU8vYrvbpLJnlSJ486YrGoCbXCfYiBrk9pokMywlAmhuo7FBdldMw3Nj4CpNcTqi2o7rRgLRsTruhDfP3ED31wG89wEWZU/s400/DSC_0148.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425143706851650466" /></a><div>Sao Paixao<br /></div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEBaUV7vaxFSeTnLjA0-2MFVBc_HdNYTLacwOdejBe37A5hB-1eKAXIUPAN_iig4BAVIzISgbfHQknb_ki9UBjzYeWA8p1eq0uYZbhE32FbYkRxAV8EQpmaoexJcPK0ibIRmTI-mGbMvQ/s1600-h/DSC_0145.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEBaUV7vaxFSeTnLjA0-2MFVBc_HdNYTLacwOdejBe37A5hB-1eKAXIUPAN_iig4BAVIzISgbfHQknb_ki9UBjzYeWA8p1eq0uYZbhE32FbYkRxAV8EQpmaoexJcPK0ibIRmTI-mGbMvQ/s400/DSC_0145.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425143698592035938" /></a><div>Sao Paixao</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirtDA1FYxWo1oHtfPy4n1F4XPCMWMXXwRQFDs_jwVpgKNScrMyKvNEih_bcxC6TwAi-uYa-pPE7XVRvrIy73_1RAprhYDngd7rvl_DUoXJP0ObtE3At0YgBz1q3cyMSLng_bEf5GlUDh8/s1600-h/chichorro.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirtDA1FYxWo1oHtfPy4n1F4XPCMWMXXwRQFDs_jwVpgKNScrMyKvNEih_bcxC6TwAi-uYa-pPE7XVRvrIy73_1RAprhYDngd7rvl_DUoXJP0ObtE3At0YgBz1q3cyMSLng_bEf5GlUDh8/s400/chichorro.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425143697441812850" /></a><div>Een schilderij van Roberto Chichorro in het museum van Maputo<br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Eenmaal per jaar organiseert het museum in Maputo een expositie van vrouwelijke kunstenaars, op dit moment zijn dat Reinata Sadimba en Sao Paixao. Borduursels in lijstjes, feestelijk en in verrassend verschillende stijlen, en keramieken mannetjes en vrouwtje, lieve gremlins met een touch van de Makonde traditie. Opvallend veel werken zijn al verkocht, aan particulieren en aan het museum zelf.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">De geschiedenis van Sadimba (1945) is uitzonderlijk, een vrouw die tegen alle tradities in haar eigen weg is gegaan. Ze groeide op in een klein Makondedorp in het noorden en net als andere vrouwen leerde ze pottenbakken om schalen en kommen te maken voor gebruik in huis. Ze nam de vrijheid om haar potten wat eigener te maken en</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">bedacht voor haar eigen plezier de beeldjes waar haar huis langzamerhand overvol mee raakte.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Sadimba ontwikkelde zich tot kunstenaar. Ze kreeg er naam mee en verkocht haar werk al was haar eerste expositie pas in 1992. Haar oudere werk staat ook in de gewone museumopstelling. In het dorp werd haar carrière minder gewaardeerd. In de wandelgangen wordt gefluisterd dat haar succes als kunstenaar de oorzaak van haar scheiding is. Nu woont ze alleen in een van de bijgebouwen van het Museu de Historia Natural, waar ze ook haar atelier heeft.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Nog steeds spreekt ze alleen haar eigen taal en geen Portugees of Engels. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Paixao is een heel ander verhaal. Zij is Portugese en reist heen en weer tussen de beiden landen. De borduursels zijn een hommage aan de grote kunstenaars van Mozambique: Roberto Chichorro, Malangatana. Helemaal van deze tijd heeft ze hun werken als voorbeeld genomen en steekje voor steekje nageborduurd. Daarnaast hangen er een aantal zwart wit borduursels gebaseerd op grafiek uit Mozambique. Die grafiek kent ook weer een eigen geschiedenis. Traditioneel ging het in de Makondekunst om maskers en houtsnijwerk, mannendingen dus. In 1979 passeerde de Zwitserse kunstenaar Maja Zurcher het plaatsje Nandimba en besloot om er workshops in</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">houtdrukken te geven aan de houtsnijders</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">van het dorp. Het idee erachter was dat de goedkope oplagen in grafiek makkelijker te verkopen waren. Met name Matias Ntundu raakte in de ban van de nieuwe mogelijkheden: ‘I can express through wood engraving lived lived situations to which I would not be able to give form in sculpture’. Een heel nieuw genre ontstond door de gepassioneerde workshops van Maja.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Toen zij in 1997 stierf verbleekte de droom van Matias om door te breken maar toch bleef hij aan het werk in Nandimba. In de expositie Arte Makonde in Maputo in 1999 was weer nieuw werk van hem te zien. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Nu op dit moment in de kunstwereld niet Westerse kunstenaars zich spiegelen aan de Westerse kunst om hun plek te veroveren in de kunstwereld draait Paixao de rollen om. Zij maakt bijna nederig een pas op de plaats en geeft de grote kunstenaars van Mozambique een hommage. In de borduursels van de grafieken ontstaat er door de speciale voorgeschiedenis een extra laag, voor de tweede keer is het een vrouw die het werk van de Makonde mannen</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">weer een nieuw gezicht geeft. En ditmaal gebruikt de kunstenaar weer de meer volkskunstachtige techniek van het borduren.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</p> <!--EndFragment--></div></div></div></div></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-57206762542343469302010-01-08T23:40:00.000-08:002010-01-08T23:54:41.126-08:00Nucleo de Arte, Kunst in Maputo 2<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsTL1ME8OnJasFoLWbvEIRwCNhnBQZ6zXJuJF-XmLEG00xNKPGT4cPxNH6yyP6ARR25UEuhTBFAuFo5ZX1DzvP-p7gmBpgWa2kPRSlqSAN5bPvA5Yt8DpQyoewY-UIzihMtkPB7yvtyVA/s1600-h/DSC_0307.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsTL1ME8OnJasFoLWbvEIRwCNhnBQZ6zXJuJF-XmLEG00xNKPGT4cPxNH6yyP6ARR25UEuhTBFAuFo5ZX1DzvP-p7gmBpgWa2kPRSlqSAN5bPvA5Yt8DpQyoewY-UIzihMtkPB7yvtyVA/s400/DSC_0307.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424643118992482754" /></a><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuqGXs68zj_fbCwPl1_7syMyler2iNQXosa2sENys2VavB_AKEmAXSPmGZ5Vg0yjZtYt5ESMMzP4P8ee8aK0cf1gL1dUiTyVjdsYiwTvIxMPQe5kL9b6u6TjMO_x0S5eGK327DdpNjsbQ/s1600-h/DSC_0301.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuqGXs68zj_fbCwPl1_7syMyler2iNQXosa2sENys2VavB_AKEmAXSPmGZ5Vg0yjZtYt5ESMMzP4P8ee8aK0cf1gL1dUiTyVjdsYiwTvIxMPQe5kL9b6u6TjMO_x0S5eGK327DdpNjsbQ/s400/DSC_0301.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424643106278154450" /></a></div><div>atelier bij Nucleo de Arte</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWuDrSLUB6AB-ptBXJOTEE9D7Y409NHr29Gwc_w4uENp5dw9r4D-P-wPF8hrN9DW1by4QQZar_PKohzAlKxJt5NxR-bZ6xtXY6ftAa1p4k7ezD0ebwPly4Z-HlRK3mosgcn30BJW-l91E/s1600-h/DSC_0296.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWuDrSLUB6AB-ptBXJOTEE9D7Y409NHr29Gwc_w4uENp5dw9r4D-P-wPF8hrN9DW1by4QQZar_PKohzAlKxJt5NxR-bZ6xtXY6ftAa1p4k7ezD0ebwPly4Z-HlRK3mosgcn30BJW-l91E/s400/DSC_0296.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424643106232593746" /></a><div>Mucavele aan het werk</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcipne9nkhvbfYruysrcFRsBDdGVHO5ChidHCqfZBetVRDGM1S_JDFpYiYvQt-L474yD4NrfEnGWw3pM6ibSCMpaFH_V-ve51P0RjSmNBvHIp1d6Ay2hHy3oiuPnhYua1nSL4BRYXC2vs/s1600-h/DSC_0284.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 283px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcipne9nkhvbfYruysrcFRsBDdGVHO5ChidHCqfZBetVRDGM1S_JDFpYiYvQt-L474yD4NrfEnGWw3pM6ibSCMpaFH_V-ve51P0RjSmNBvHIp1d6Ay2hHy3oiuPnhYua1nSL4BRYXC2vs/s400/DSC_0284.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424643104274542034" /></a></div><div>sculptuur van Fiel dos Santos</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvaY3kgQnLL51qfRUZl8o4xOnjB8Wt0GW7Qsf8MzsT9YEWPgvKVwvv2y-28jyCCWcjWmfaCs8sY7gDC6h-3FBE_P-SbyCnyX0jY2tV4X_Ws0vl4rTi8QtHD6w6-EePIfIEORSbN3tGeCU/s1600-h/DSC_0270.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvaY3kgQnLL51qfRUZl8o4xOnjB8Wt0GW7Qsf8MzsT9YEWPgvKVwvv2y-28jyCCWcjWmfaCs8sY7gDC6h-3FBE_P-SbyCnyX0jY2tV4X_Ws0vl4rTi8QtHD6w6-EePIfIEORSbN3tGeCU/s400/DSC_0270.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424643101666019394" /></a></div><div>opstelling in tentoonstellingsruimte Nucleo de Arte<br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span style=""><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">De kunstenaarsclub</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">De Nucleo Arte is een soort kunstenaarsclub, een hele leuke plek, waar kunstenaars samen werken en een tentoonstellingsruimte beheren. De expositieruimte hangt vol verse kunst, die duidelijk op zoek is naar een ander pad. Ik loop rond en kijk en kijk. Wat zou ik willen kopen, eigenlijk niets, ik zie ongeschoold werk zonder het frisse, eigene van de traditie. De schilderijen zoeken aansluiting met de moderne stromingen maar het ontbreekt nog aan een eigen spirit. Sculpturen zijn met handen en voeten verbonden met de traditie maar dan zonder het ongekende vakmanschap dat de oudere generatie</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">inzet. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">In de ateliers ernaast, een afgescheiden plek in de open lucht, zitten de mannen rond een tafel en lachen en kletsten met elkaar. Ik spreek Fiel dos Santos, een jonge gedreven kunstenaar van houtfiguren die het liefst nog een opleiding zou gaan volgen om verder te komen. Mucavele, een van de grote mannen hier, is aan het werk, hij drinkt een fanta en eet een broodje terwijl hij verder werkt aan een blauw</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">abstract landschap. Hij niet erg toeschietelijk: ‘jullie journalisten gebruiken ons, dat is niet goed voor de kunst’. Het gesprek komt niet echt op gang. Ik vraag een van de andere kunstenaars, Nino, of ik zijn werk mag zien. Onwillig loopt hij mee. Zijn ijzersmeed sculpturen verschillen niet zo heel veel van wat ik op straat te koop zie. ‘Wanneer besloot je kunstenaar te worden?’, vraag ik hem.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">‘Something inside me, artists never choose to be an artist’.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Ook hij heeft geen opleiding gevolgd, dat is ook niet nodig, volgens hem,</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">want het werk komt van binnen uit, zijn ziel spreekt. Nino exposeerde al eens in Amsterdam, in galerie 23. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Het is logisch dat deze kunstenaars niet staan te trappelen om iedere toerist die binnen komt lopen tekst en uitleg te geven. Maar het is jammer dat de eigen kring blijkbaar genoeg is en het cliche dat ‘wat van binnen uit komt, goede kunst oplevert’ hier nog volop feest viert. ‘This is not art from school, it is mine’, zegt Mucavele. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span></p> <!--EndFragment--> </div></div><div><br /></div><div><br /></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-65539860104736495642010-01-08T23:31:00.000-08:002010-01-08T23:56:10.954-08:00Kunst in Maputo 1<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7-qlTG80ksRhdNi4UOGN9l0H4N8fsOcn1Pe03eCA9hjvegb04nsNPwAuj8av3-LyhLW3a3YrU_0-0lj-majx-OG1Z3Se1FYx1m3IS0lQRozpfqFgh1vf79xrZtSmCu4Ac7AA136vymxE/s1600-h/DSC_0183.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 377px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7-qlTG80ksRhdNi4UOGN9l0H4N8fsOcn1Pe03eCA9hjvegb04nsNPwAuj8av3-LyhLW3a3YrU_0-0lj-majx-OG1Z3Se1FYx1m3IS0lQRozpfqFgh1vf79xrZtSmCu4Ac7AA136vymxE/s400/DSC_0183.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424645701992542482" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4JPn9m8XSyyyDULBa8Q3jv0nTjabJyWYIIIIQHqfTBwAiL8HIzomm7MEkMkPFN1aC00Og-tlFoPEhiIZhwrOzsNnOiJVMw4rpUsQ5ery0q2hiyZJpVOIQ-S0pOwXvDnbWgvkEMHkLhI4/s1600-h/DSC_0199.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 265px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4JPn9m8XSyyyDULBa8Q3jv0nTjabJyWYIIIIQHqfTBwAiL8HIzomm7MEkMkPFN1aC00Og-tlFoPEhiIZhwrOzsNnOiJVMw4rpUsQ5ery0q2hiyZJpVOIQ-S0pOwXvDnbWgvkEMHkLhI4/s400/DSC_0199.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424641732294097938" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBvth0BqIIXbC2tiHzDJu23AvWZr4VpPuYtu9VQtwVXBr-uC9V9cFj73jZAL-7DgNDBtPfNbsoSabfMTA8HZSxXaYIVZE1hyAkkqxVLYnGfFlLpuVgIYATDzAzDNlQVYtfwDlBNyUPRA8/s1600-h/mucavele.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBvth0BqIIXbC2tiHzDJu23AvWZr4VpPuYtu9VQtwVXBr-uC9V9cFj73jZAL-7DgNDBtPfNbsoSabfMTA8HZSxXaYIVZE1hyAkkqxVLYnGfFlLpuVgIYATDzAzDNlQVYtfwDlBNyUPRA8/s400/mucavele.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424640378565928914" /></a><div>landschap van Mucavele</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0MQjBslu-ySlYjn-n1LtrAUcpnVKACmUZSP28Pk10XmKmDR2Zc0kibptLsm7DLrth_kxM-GDh7iM_w5JQT5CLW4g48YvujtnmDgQA9iG0qFh400CNSwUjGV2_XWud7KFX2sohFvPT1Z4/s1600-h/malangatana.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 283px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0MQjBslu-ySlYjn-n1LtrAUcpnVKACmUZSP28Pk10XmKmDR2Zc0kibptLsm7DLrth_kxM-GDh7iM_w5JQT5CLW4g48YvujtnmDgQA9iG0qFh400CNSwUjGV2_XWud7KFX2sohFvPT1Z4/s400/malangatana.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424640377449998530" /></a></div><div>Malangatana</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_yPCT1-nn6G0Fy4oUOTgaXdaeITRZDW0iJSKAX7BjlQFyVRHOZaMV355JWZLTpxv4W1E_wL7YKfI4EbRtCNdChp4t9iiSKD2qHDfsE6D7IkNr0mByQ02YFDOPF0IcfXAFPa8z32JvrmU/s1600-h/DSC_0180.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_yPCT1-nn6G0Fy4oUOTgaXdaeITRZDW0iJSKAX7BjlQFyVRHOZaMV355JWZLTpxv4W1E_wL7YKfI4EbRtCNdChp4t9iiSKD2qHDfsE6D7IkNr0mByQ02YFDOPF0IcfXAFPa8z32JvrmU/s400/DSC_0180.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424640369776675442" /></a></div><div>zaal in het museum</div><div><br /><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(85, 26, 139); text-decoration: underline;"><br /></span></div><div><br /></div><div><br /><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Kunst in Maputo</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Het museum van Maputo aan de Mao Tse Tung avenue </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">biedt een totaal andere aanblik dan ieder ander westers kunstmuseum. Niet zozeer in de presentatie, de ruimte is wit en alles hangt mooi ruim op z’n plek, maar het zijn de werken zelf die overbevolkt </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">zijn. Je ogen krijgen geen rust en eigenlijk</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">wordt je blik al voor het doek weggeduwd door de boze of bange mensenmassa, te krap binnen het frame. De houten sculpturen stapelen mensen op elkaar, grote en kleine figuren verdringen zich en houden zich aan elkaar staande. Hier worden verhalen verteld. Over de oorlog, over de voorvaderen. In ‘De schreeuw van de moeder’ blinken messen te midden van pijnlijke grimassen. In ‘De gekte krijgt me niet te pakken’ verwerkt Malangatana 18 maanden gevangenis in een schilderij vol schelle kleuren en benauwenis. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Om meer te weten over deze onbekende wereld die ons aanloert bellen we de volgende dag naar het museum en vragen naar de directrice Julieta Masimbe. Zij heeft haar been gebroken en is niet aanwezig maar een Nederlandse stagiaire, kan ons wel helpen. Rosalie</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">studeert kunst en communicatie in Londen en loopt nu 6 maanden stage in Maputo. Ze</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">huurt een kamer bij een familie en haar Portugees is al voldoende om met iedereen een gesprek te voeren. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Ze vertelt dat uit het oeuvre van de kunstenaars vooral het sociaal bewogen werk wordt gekozen. De houten sculpturen komen voort uit de traditie van het houtsnijden van de Makondecultuur in het noorden van Mozambique,</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">eigenlijk net als de vissen, giraffen</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">en kommen</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">die buiten aan de toeristen wordt verkocht. De lijnen zijn kort, ieder leert de technieken van huis uit, sommigen worden kunstenaar, anderen specialiseren zich in souvenirs. Hoge en lage kunst zijn als broer en zus, het onderscheid is niet zo groot. Toch voelen de kunstenaars die ik later spreek zich wel degelijk ver boven het handwerk staan, zij zijn zeer zelfbewuste trotse kunstenaars. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Niet alles sluit aan bij de traditie van de Makonde. Wie is bijvoorbeeld Estevao Mucavele, de maker van een uitzonderlijk groot en abstract landschap, zo duidelijk anders dan de rest hier? Zoals zo velen vertrok hij naar Zuid Afrika om in de mijnen te werken, vervolgens werkte hij als guard in Kaapstad, en om die eindeloze dag van zitten en nietsdoen zin te geven is hij gaan schilderen. Een vriend werkte in de galerie en zo vroeg de galeriehouder hem te exposeren. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Het schilderen werd in Mozambique geïntroduceerd</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">door de schildersclubjes van de Portugezen, als hobby, tijdverdrijf. ‘In Nederland speelt steeds de vraag of je talent hebt, hier niet, iedereen zingt, danst en maakt potten en houtsnijwerk. Zo kun je ook gaan schilderen. Ze vragen mij steeds waarom ik niets doe!’ vertelt Rosalie. Ook de zwarte mensen gingen schilderen en hun talent, om het maar vanuit mijn eigen westerse wereld te zeggen, werd soms opgemerkt. ‘Hoe komen kunstenaars aan informatie over wat er gaande is in de kunst? Hoe vinden ze aansluiting bij de rest van de wereld?’ ‘De academie hier is meer een cursus, middelbare school niveau. Verder zijn er contacten met Brazilië en Portugal. En internet, maar dat is toch een lastige bron om je weg te vinden. Picasso is hier de grote held!’ De Guernica van Picasso hangt dan ook als een onzichtbare schaduw in de zalen van het museum, deze aanklacht tegen de oorlog past dan ook perfect bij de eigen traditionele volle composities.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Waar in Nederland de volkscultuur steeds belangrijker wordt om de hartslag van het gevoel weer te vinden, is het hier van belang om nieuwe wegen te zoeken en de volkskunst weer een slag verder brengen. De basis is solide genoeg om een met een open venster op de wereld verder te experimenteren. En dan aangevuld met een goede scholing. </span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:18.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <!--EndFragment--></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-431155889127173902010-01-07T05:53:00.000-08:002010-01-07T08:32:59.297-08:00Museu de Historia Natural in Maputo, Mozambique<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqcUMBHfR2_c02hTSnahS6iB3iabOZKcGPED3zQXzsFx8DQM4DVmvzkQEolcJ-qkanL1reIDg2O1pUq7z3-rozynS3reTKWiohTcdCnpOU-Gm36M3s_q1WsK18tRDgvxL2jw1ud8fj9bM/s1600-h/IMG_6633.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqcUMBHfR2_c02hTSnahS6iB3iabOZKcGPED3zQXzsFx8DQM4DVmvzkQEolcJ-qkanL1reIDg2O1pUq7z3-rozynS3reTKWiohTcdCnpOU-Gm36M3s_q1WsK18tRDgvxL2jw1ud8fj9bM/s400/IMG_6633.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423996737602467762" /></a><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqcUMBHfR2_c02hTSnahS6iB3iabOZKcGPED3zQXzsFx8DQM4DVmvzkQEolcJ-qkanL1reIDg2O1pUq7z3-rozynS3reTKWiohTcdCnpOU-Gm36M3s_q1WsK18tRDgvxL2jw1ud8fj9bM/s1600-h/IMG_6633.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFvYSeXHECtULaD1J2lyFbRcX2bVzIiyV-iC-K0wiQcnqh2KGwKZfmrh3YqmFOuZaKJqv4_5oO12ZZH7UXo_dDDrFqWMl4nBMc2RsizHXW-beqSMFVoDqM2AZRL1v9qbqni3g-zYbAMlE/s1600-h/DSC_0258.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFvYSeXHECtULaD1J2lyFbRcX2bVzIiyV-iC-K0wiQcnqh2KGwKZfmrh3YqmFOuZaKJqv4_5oO12ZZH7UXo_dDDrFqWMl4nBMc2RsizHXW-beqSMFVoDqM2AZRL1v9qbqni3g-zYbAMlE/s400/DSC_0258.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423996738855130450" /></a></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFvYSeXHECtULaD1J2lyFbRcX2bVzIiyV-iC-K0wiQcnqh2KGwKZfmrh3YqmFOuZaKJqv4_5oO12ZZH7UXo_dDDrFqWMl4nBMc2RsizHXW-beqSMFVoDqM2AZRL1v9qbqni3g-zYbAMlE/s1600-h/DSC_0258.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSmmKSj6nbW_9CIZNv53uGwNgR6RKZ8HpFcmNvhZjb6QJxjBZOsoW4en58HEKuVgJmhskxOCKpjdoP41dg14fZaHQqTkAJgqcgJkYGpLfONYUegLTh0G1ZjOaYFKGLW-v7AMgxoesMYGU/s1600-h/DSC_0250.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSmmKSj6nbW_9CIZNv53uGwNgR6RKZ8HpFcmNvhZjb6QJxjBZOsoW4en58HEKuVgJmhskxOCKpjdoP41dg14fZaHQqTkAJgqcgJkYGpLfONYUegLTh0G1ZjOaYFKGLW-v7AMgxoesMYGU/s400/DSC_0250.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423996734024385906" /></a></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSmmKSj6nbW_9CIZNv53uGwNgR6RKZ8HpFcmNvhZjb6QJxjBZOsoW4en58HEKuVgJmhskxOCKpjdoP41dg14fZaHQqTkAJgqcgJkYGpLfONYUegLTh0G1ZjOaYFKGLW-v7AMgxoesMYGU/s1600-h/DSC_0250.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxbJHiS91d68hzWjvaTXHetZ17OIKbWZoCPWgpn76IZvFfUo3LE8_coRjoxvcsdUMoM4yo1TzC_-frGwV5rlSAJ-Uv053Wa_1SE26ZBkCexBVgdzwo6ZCdUPtzwg87I2fJe1jIwAyqCKM/s1600-h/DSC_0239.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxbJHiS91d68hzWjvaTXHetZ17OIKbWZoCPWgpn76IZvFfUo3LE8_coRjoxvcsdUMoM4yo1TzC_-frGwV5rlSAJ-Uv053Wa_1SE26ZBkCexBVgdzwo6ZCdUPtzwg87I2fJe1jIwAyqCKM/s400/DSC_0239.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423996729825328290" /></a></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxbJHiS91d68hzWjvaTXHetZ17OIKbWZoCPWgpn76IZvFfUo3LE8_coRjoxvcsdUMoM4yo1TzC_-frGwV5rlSAJ-Uv053Wa_1SE26ZBkCexBVgdzwo6ZCdUPtzwg87I2fJe1jIwAyqCKM/s1600-h/DSC_0239.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4-HvkfnODo74Qw-Ml435NgasAmb_dEpIGZMicgl9h3IH2H1ZhFqL3g2JY2w1US-3ZIFodHonfzD_Kthxn2P-4kWqSeRYiGDv0sJxM1ML83Lw1YOwhi9U8MZJJWqxuZnCLhS89ba5AUks/s1600-h/DSC_0233.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4-HvkfnODo74Qw-Ml435NgasAmb_dEpIGZMicgl9h3IH2H1ZhFqL3g2JY2w1US-3ZIFodHonfzD_Kthxn2P-4kWqSeRYiGDv0sJxM1ML83Lw1YOwhi9U8MZJJWqxuZnCLhS89ba5AUks/s400/DSC_0233.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423996725930802658" /></a></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4-HvkfnODo74Qw-Ml435NgasAmb_dEpIGZMicgl9h3IH2H1ZhFqL3g2JY2w1US-3ZIFodHonfzD_Kthxn2P-4kWqSeRYiGDv0sJxM1ML83Lw1YOwhi9U8MZJJWqxuZnCLhS89ba5AUks/s1600-h/DSC_0233.JPG"></a><br /><br /></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqcUMBHfR2_c02hTSnahS6iB3iabOZKcGPED3zQXzsFx8DQM4DVmvzkQEolcJ-qkanL1reIDg2O1pUq7z3-rozynS3reTKWiohTcdCnpOU-Gm36M3s_q1WsK18tRDgvxL2jw1ud8fj9bM/s1600-h/IMG_6633.JPG"></a><br /><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Museum Naturalis in Maputo</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFvYSeXHECtULaD1J2lyFbRcX2bVzIiyV-iC-K0wiQcnqh2KGwKZfmrh3YqmFOuZaKJqv4_5oO12ZZH7UXo_dDDrFqWMl4nBMc2RsizHXW-beqSMFVoDqM2AZRL1v9qbqni3g-zYbAMlE/s1600-h/DSC_0258.JPG"></a></span></div><div> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In de hal worden we verwelkomd door een opgezette leeuw tegen de achtergrond van een sculptuur van 6 enorme slagtanden van olifanten op een sokkel. Een waanzinnig mooi ding eigenlijk, waarschijnlijk stond het ooit te pronken in de hal van een rijke blanke als sober en tegelijk barok vertoon van menselijke almacht. In de hal tel ik alles bij elkaar 11 hagelwitte olifantsslagtanden. De grote zaal geeft een bijna klassieke museale blik op de dierenwereld, opgezette dieren tegen een geschilderd landschap te midden van kunstmatige bosjes, alleen is hier alles gericht op drama. De leeuw valt een wildebeest aan en met rode verf en stukje plastic zijn de verwondingen in de huid van het beest aangegeven, een andere leeuw zit boven op de nek van een zebra en neemt een hap, de bek van de hyena druipt van rood bloed, geen enkel dier ligt lekker te zonnen, iedereen is bezig met zijn survival. Geen mooier museum om iets te leren over mens en dier dan dit museum. Wie net als ik van kunst en systemen houdt komt hier ook super aan z’n trekken. Een muur bevat een serie kastjes waarin de ontwikkeling van foetus </span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">tot olifant in fases nauwkeurig te volgen is, de wetten van Mendel</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">laten zich lezen in een fantastisch schema van ogen, kleurige schema’s op de muur geven uitleg over evolutie. Een schilderij dat alle kunst overtreft probeert alle verbanden in planten en dierenrijk te inventariseren. Wat een feest, kom daar eens om in een westers museum waar educatie eerder een doodlopende steeg is voor ieder enthousiasme. Allemaal op excursie naar Maputo! </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De kleine etnografische afdeling is een allegaartje van oude voorwerpen, foto’s waarvan sommige ingekleurd, muziekinstrumenten, een hoofdman in vol ornaat en vreemde maskers van klei die je echt over je hoofd heen kan plaatsen. Een serie koppen laat de variëteiten zien van de zwarte mensen, hun koppen staan net als die van keizers uit het oude Romeinse rijk als borstbeelden op sokkels. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-size:18.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <!--EndFragment--></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-14596921437634144262010-01-07T05:44:00.000-08:002010-01-07T08:23:05.641-08:00Birds of Prey Rehabilitation Centre, Blijdestroom<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs58HxJSOg2PBVN24e5hLwvkz7Z3czsfnHklGySS8Vc5Bpl-VkTX6VE_g4WGNlF0NiUO5DAMFWx2ovq9Ha8s7AYJ9jjabP0eaQn2vHsqF2YfMqaJ0rRk8kBcsMU-hKhK_V1sjm6t-ejdU/s1600-h/IMG_6431.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs58HxJSOg2PBVN24e5hLwvkz7Z3czsfnHklGySS8Vc5Bpl-VkTX6VE_g4WGNlF0NiUO5DAMFWx2ovq9Ha8s7AYJ9jjabP0eaQn2vHsqF2YfMqaJ0rRk8kBcsMU-hKhK_V1sjm6t-ejdU/s400/IMG_6431.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424033838827131730" /></a><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs58HxJSOg2PBVN24e5hLwvkz7Z3czsfnHklGySS8Vc5Bpl-VkTX6VE_g4WGNlF0NiUO5DAMFWx2ovq9Ha8s7AYJ9jjabP0eaQn2vHsqF2YfMqaJ0rRk8kBcsMU-hKhK_V1sjm6t-ejdU/s1600-h/IMG_6431.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO98wufWjj27V2rJI2NPw7p22xOPKUno2USaiTaupEtWPDlrXtzIsggjrXZMFFXr_JswglRhvP6AdCXuNazrgGOziQoyyqHe_EGCSo0g9C0lBK7PcunAEVhVQygsJhIzAVmk8OxdvnX70/s1600-h/IMG_6420.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO98wufWjj27V2rJI2NPw7p22xOPKUno2USaiTaupEtWPDlrXtzIsggjrXZMFFXr_JswglRhvP6AdCXuNazrgGOziQoyyqHe_EGCSo0g9C0lBK7PcunAEVhVQygsJhIzAVmk8OxdvnX70/s400/IMG_6420.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424033834189280722" /></a></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO98wufWjj27V2rJI2NPw7p22xOPKUno2USaiTaupEtWPDlrXtzIsggjrXZMFFXr_JswglRhvP6AdCXuNazrgGOziQoyyqHe_EGCSo0g9C0lBK7PcunAEVhVQygsJhIzAVmk8OxdvnX70/s1600-h/IMG_6420.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijL4CxGYezf7r2sdYJ1ElUaFbBbEF0S9wVL5iDcxWoyWuCaCvDBnEYiYt4rX0p84bJ5vHJ2r8E7PF5OG8bWkvz54KFf07pWQJ4yjLgvZn40EGCcWwX8fdXiBI2gNm5DQwrEEG9Sb7I7yI/s1600-h/DSC_0131.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijL4CxGYezf7r2sdYJ1ElUaFbBbEF0S9wVL5iDcxWoyWuCaCvDBnEYiYt4rX0p84bJ5vHJ2r8E7PF5OG8bWkvz54KFf07pWQJ4yjLgvZn40EGCcWwX8fdXiBI2gNm5DQwrEEG9Sb7I7yI/s400/DSC_0131.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424033828891935074" /></a></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijL4CxGYezf7r2sdYJ1ElUaFbBbEF0S9wVL5iDcxWoyWuCaCvDBnEYiYt4rX0p84bJ5vHJ2r8E7PF5OG8bWkvz54KFf07pWQJ4yjLgvZn40EGCcWwX8fdXiBI2gNm5DQwrEEG9Sb7I7yI/s1600-h/DSC_0131.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg-zXx1JZgng0xhmcGF0GMPT3dWWVVGSZmNS-bNLeU_KK7arN_eiFFR2hpiz9OiG2HlHGzI_Bz15lxfW8lJDT6oxUX-2i5rcnALCUCjDjDdP7JMEvHkWGY8N3XUOzYKY083RTToymMPiY/s1600-h/DSC_0125.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg-zXx1JZgng0xhmcGF0GMPT3dWWVVGSZmNS-bNLeU_KK7arN_eiFFR2hpiz9OiG2HlHGzI_Bz15lxfW8lJDT6oxUX-2i5rcnALCUCjDjDdP7JMEvHkWGY8N3XUOzYKY083RTToymMPiY/s400/DSC_0125.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424033823846257138" /></a><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Op reis in Zuid Afrika, roofvogels!</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Nadat ik een valk met zijn scherpe ogen</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">om zich heen zag loeren in de film Spy Falcon van Laurent Grasso ben ik in de ban van deze vogel. En na ‘Jack’s bird of the day’ (zie vorige blog) is mijn liefde voor alle vogels weer stevig aangewakkerd. In Zuid Afrika cirkelen boven de canyons, savannes en de grote plantagebossen steevast roofvogels, zonder moeite zweven ze mee op de wind terwijl ze af en toe een duik maken naar de grond. Hen kan niets gebeuren, zou je denken, en ik ben dan ook super nieuwsgierig als ik lees over een opvanghuis voor roofvogels. Sterker nog, roofvogels raken niet alleen fysiek gewond maar kunnen ook mentaal beschadigd worden, en in het Birds of Prey Rehabilitation Centre worden ze in beide gevallen opgevangen en opgelapt. Wanneer raakt een roofvogel</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">‘mentally injured’? In deze vermenselijking van de dierenwereld denk je dan al snel aan psychologisch lijden zoals wij dat kennen, vernederd worden door een mus, of uitgejouwd door een papegaai.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Het rehabilitatiecentrum ligt ten noorden van Johannesburg, zo’n 100 km van het plaatjes Graskop in Blijdestroom. De meeste vogels komen daar terecht na een aanvaring met een auto, meestal breekt dan een vleugel maar sommige dieren zijn er blind door geworden. Ze leven in vierkante hokken van gaas en hout tot ze kunnen worden vrijgelaten en krijgen daartoe iedere dag vliegoefeningen, een echt verpleeghuis dus. Ook is er een ‘Bleeksing’ valk, die in zijn voet is geschoten en voor altijd in het centrum moet blijven. De</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Black Eagle is zo’n vogel die mentaal beschadigd is, hij vliegt perfect maar doordat hij is opgevoed door mensen kan hij niet meer als een vogel leven, hij </span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">kan niet meer terug naar een vrij leven. Juist deze vogels kunnen agressief zijn naar mensen omdat ze hen als gelijkwaardig zijn gaan zien en daardoor als concurrenten. Mogelijk is de vogel uit het nest gevallen of langs de kant van de weg gevonden en vol goede bedoelingen door mensen gered en meegenomen. Maar verloren als echte vogel.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Het centrum wordt geleid door de twee Engelse heren, Mark en Mark, die in de gids als ‘witty’ worden omschreven. Twee maal per dag geven ze een zeer geroutineerde show waarbij de informatie wordt versneden met</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">grappen over schoonmoeders en vrouwen die de broek aan hebben. Iedereen moet hard lachen alleen ik zit erbij met een geforceerde zure lach, ik wil de pret liever niet bederven maar Borat is er niets bij. Wel is het spectaculair als de roofvogels voortdurend zo laag over het handjevol bezoekers heen vliegen dat je de vleugels door je haren voelt strijken.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De valk Mathilda is de eerste in de show, ze is in het centrum geboren. Na Mathilde komt Adelaar Tony, hij is als baby uit het nest gevallen en naar het centrum gebracht. Daar proberen ze hem nu weer te leren vliegen. Het is vreemd om zo’n groot, wat beangstigend beest te zien die nauwelijks kan vliegen, zo snel mogelijk zoekt hij een paaltje op en kijkt naar ons. Adelaars zijn luie beesten, ze volgen</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">andere vogels en pakken het voedsel al in de lucht af. De vogel is gigantisch, een enorme spanwijdte en kromme snavel. Toch weegt zo’n groot beest niet meer dan twee en halve kilo, het is al veren en holle botten. Als laatste in de show is uil Mojo, 9 jaar oud. Een Kaapse Uil in camouflagekleuren die</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">zich mengen met de kleuren van de rotsen. Zijn ronde oranje ogen kijken me leeg aan als hij over mijn hoofd scheert. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De Mark die ik later sprak werd als 12 jarige al meegenomen naar het valkenieren in Engeland, een hobby die hij deelt met de rijken der aarde, met</span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">de sjeiks in het Midden Oosten, the sport of kings. Tijdens een reis naar Zuid Afrika ontmoette hij de andere Mark van het centrum en binnen een half jaar had hij zijn baan als elektrisch ingenieur omgeruild voor het gedeelde directeurschap van het vogelopvangcentrum.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-size:18.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <!--EndFragment--></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-78764311536383789572010-01-07T05:39:00.000-08:002010-01-07T08:19:01.294-08:00Tzaneen in Zuid Afrika<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdXPGWPgzgQxEhEL1pZv4M4eLWN9rYLuEA4bBINnZx3r5WpxTN7-4RMk5AQMRoZs1gc3latPl8L69GOSoehB6_AmYYv8xuCMiPHw99lkBoIKmmkLYQlMpzGXu0LeIhCAfcTrmgmm7JATU/s1600-h/IMG_6390.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdXPGWPgzgQxEhEL1pZv4M4eLWN9rYLuEA4bBINnZx3r5WpxTN7-4RMk5AQMRoZs1gc3latPl8L69GOSoehB6_AmYYv8xuCMiPHw99lkBoIKmmkLYQlMpzGXu0LeIhCAfcTrmgmm7JATU/s400/IMG_6390.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424032894516645330" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmoZw-oaP_wIy-ijaffSbD19rzI7XbZ8Raswm7uAllmTbDBdeZykCCXgA6ZPVYEm5yyYGvKDcxBzYhzSuCFkZGGc2DZBdBYBSI0VkFeWlCUQmahWD30ATeBw3udptt9Ampu4Vb1iwly80/s1600-h/IMG_6317.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmoZw-oaP_wIy-ijaffSbD19rzI7XbZ8Raswm7uAllmTbDBdeZykCCXgA6ZPVYEm5yyYGvKDcxBzYhzSuCFkZGGc2DZBdBYBSI0VkFeWlCUQmahWD30ATeBw3udptt9Ampu4Vb1iwly80/s400/IMG_6317.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424032897097929762" /></a><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmoZw-oaP_wIy-ijaffSbD19rzI7XbZ8Raswm7uAllmTbDBdeZykCCXgA6ZPVYEm5yyYGvKDcxBzYhzSuCFkZGGc2DZBdBYBSI0VkFeWlCUQmahWD30ATeBw3udptt9Ampu4Vb1iwly80/s1600-h/IMG_6317.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDHYMSeSREIq3OspBPYi2zpRD6OeivvYmEUZRd6Y8pB5EoSPM8ikyF0X_8vP0-PgPlmiT1PcocsHEwdK2hxPHKnIL1oiIgeG-XKJi3m9PVnesimCBGt-Ci8rBzgbR4PA7Xw_trejroACc/s1600-h/DSC_0194.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDHYMSeSREIq3OspBPYi2zpRD6OeivvYmEUZRd6Y8pB5EoSPM8ikyF0X_8vP0-PgPlmiT1PcocsHEwdK2hxPHKnIL1oiIgeG-XKJi3m9PVnesimCBGt-Ci8rBzgbR4PA7Xw_trejroACc/s400/DSC_0194.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424032890524004114" /></a></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDHYMSeSREIq3OspBPYi2zpRD6OeivvYmEUZRd6Y8pB5EoSPM8ikyF0X_8vP0-PgPlmiT1PcocsHEwdK2hxPHKnIL1oiIgeG-XKJi3m9PVnesimCBGt-Ci8rBzgbR4PA7Xw_trejroACc/s1600-h/DSC_0194.JPG"></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpSv507xqdShqCsdGMWtiJM6v9gdciAyQAKCAK_YurPGhw5LaTNSbtwjaLSiDLjzkmBAKjilKz_CrHK_vjS88pe2BlhOS9sXpK23x7GP-qFdRir7qUPK_J6EFwg6X1hhpxev5GvjeNo2k/s1600-h/P1020277.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 319px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpSv507xqdShqCsdGMWtiJM6v9gdciAyQAKCAK_YurPGhw5LaTNSbtwjaLSiDLjzkmBAKjilKz_CrHK_vjS88pe2BlhOS9sXpK23x7GP-qFdRir7qUPK_J6EFwg6X1hhpxev5GvjeNo2k/s400/P1020277.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424032885580357618" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Waar ter wereld heb je een blijde en een treurrivier vlak naast elkaar? In Zuid Afrika lijkt het tevens symbool voor de nog immer gescheiden werelden van blank en zwart. Tenminste in de provincie Limpopo, boven Johannesburg, waar de grote plantages liggen en alles nog provinciaals is. We logeren bij vriendin Tanja die hier naar toe is verhuisd en een leiderschap programma doet met zwarte mensen op een aantal van deze grote farms.De bedoeling is dat deze mensen de spil gaan worden in de zo belangrijke bewustwording rondom aids want minstens 20% van de zwarte mensen is hiv besmet. Dapper van haar om in het land met een van de hoogste criminaliteitscijfers te gaan wonen en het vraagt wel offers, zoals wonen in een ommuurd bejaardencomplex vanwege de veiligheid. Overal met de auto naar toe, iedere stap afwegen naar de risico’s. Leven in een witte community. De angst voor de zwarte mensen is erg levendig, verhalen en waarschuwingen vliegen ons om de oren. De scheiding tussen zwart en wit, arm en rijk is extreem. Onderweg nemen we een keer twee zwarte vrouwen mee in onze kleine gehuurde Hyundai Atos, de schemering zet al in. De vrouwen doen schoonmaakwerk in prachtige toeristenlodges aan de rand van de canyon, 10 km van waar ze wonen. Iedere dag liften ze naar de werkplek en razen auto’s met witte bestuurders voorbij omdat ze uit angst voor een carhiking niet durven te stoppen. Carhiking komt voor. De vrouwen verzuchten: they don’t take us because we are black. Dat is waar. Onderweg lees ik de Bicycle Diaries van David Byrne het stukje: What is The Time Limit on Justice? waarin hij middels vragen afweegt wat gerechtigheid zou kunnen zijn: moeten mensen wiens leven door de Stasi is geruïneerd compensatie krijgen; of ten aanzien van de gewelddadige overname van farms van witte mensen door zwarten in Zimbabwe: 'Is this fair, not exactly, but neither was the appropriation of the land years ago by the white'. Op welk moment in de tijd is het land echt van iemand anders? ‘Maybe absolute justice, like absolute anything, rarely exitsts exept in mathematics’. Maar deze te absolute scheiding tussen twee kleuren mensen verdeeld over te extreem verdeelde rijkdom en armoede kan geen eindoplossing zijn.<br /><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Hanne Hagenaars hoofdredacteur mister Motley</span></span></div></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-76414885450319843332009-12-25T02:40:00.000-08:002009-12-25T02:55:12.440-08:00De toekomst van mister Motley<span class="Apple-style-span" style="font-family:georgia;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Het aantal reacties en steunbetuigingen aan mister Motley was overweldigend! En al die hartverwarmende berichten en oproepen hebben effect gehad: het Fonds voor Cultuurparticipatie heeft contact gezocht met mister Motley en er is nu een gesprek op gang gekomen. Met hun eerste aanbod konden we nog niet echt uit de voeten maar het gesprek wordt in Januari voortgezet. Wie weet is er een herstart mogelijk. Veel dank aan alle fans, het heeft mister Motley en mij enorm goed gedaan en gesteund. Het was fantastisch om zoveel waardering te krijgen van zoveel verschillende kanten. DANK! </span></span><div>Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-23900335063267489582009-12-22T14:00:00.000-08:002009-12-25T02:40:47.367-08:00Jacks bird of the day<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkoK9Mk6fJaH38Ro7USuJvHivWo0l9DGodvpZ4z_SPd8d_X5tl1Z1OYUj3xoZA8KlifYrL-iz7Ti3XugJZdym55wk5SAyGeYeqn3zJo0p4ooUtiSD8ony6oP2uR3CSfnv-AxrGi0Oohzc/s1600-h/46.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkoK9Mk6fJaH38Ro7USuJvHivWo0l9DGodvpZ4z_SPd8d_X5tl1Z1OYUj3xoZA8KlifYrL-iz7Ti3XugJZdym55wk5SAyGeYeqn3zJo0p4ooUtiSD8ony6oP2uR3CSfnv-AxrGi0Oohzc/s400/46.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418184432977046546" /></a><div>These guys have been eating my corn for the last few weeks and </div><div>I always try and get e better picture each morning. These are</div><div> from this morningaround 9.30 am.</div><div><br /></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijbMGNgNsnCkRzoqZsl0eao81HTshKiT8r_2zIN_HaUymJClQe2DlV9tVatGimRI-4EoheEBEtEGLPk2zQSitx6Us4NKG2qX0NZneQlBUP_B32hQm_19oI1cC2el-U0Bp_btDMOQCJayM/s1600-h/31.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 299px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijbMGNgNsnCkRzoqZsl0eao81HTshKiT8r_2zIN_HaUymJClQe2DlV9tVatGimRI-4EoheEBEtEGLPk2zQSitx6Us4NKG2qX0NZneQlBUP_B32hQm_19oI1cC2el-U0Bp_btDMOQCJayM/s400/31.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418184428200351458" /></a></div><div>Jacks bird of the day.</div><div>My bird of the day is a female redwing blackbird...</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4DiRN67CrzixXAU9V0wEDHgChRf03jacFFP9uaZNrXzGrt8aSIaGd-A3PzPq092qmQQDXaefltvRNdpq4Ie8G21axFS6mBq310BvetoIc-B44tshlW7I_N21IWzWE8X0dv5FaZXqtodc/s1600-h/12.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 148px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4DiRN67CrzixXAU9V0wEDHgChRf03jacFFP9uaZNrXzGrt8aSIaGd-A3PzPq092qmQQDXaefltvRNdpq4Ie8G21axFS6mBq310BvetoIc-B44tshlW7I_N21IWzWE8X0dv5FaZXqtodc/s400/12.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418184422700849010" /></a></div><div>Pelican Picture,</div><div>How does this look?</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJKHDLDLHdh8vOwnksGFL7_uvMr8x5G_Z6QhWDJq2rAJL0-7L48Ww0eOdYw1TXY3qw0dzNVEdyMzD4L4I1boOIhKtP3ZALU_lyI1TqqlI_Ood7Q4xRrkr3aEgJtMyrZBcoUirxwGEZBGo/s1600-h/3.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJKHDLDLHdh8vOwnksGFL7_uvMr8x5G_Z6QhWDJq2rAJL0-7L48Ww0eOdYw1TXY3qw0dzNVEdyMzD4L4I1boOIhKtP3ZALU_lyI1TqqlI_Ood7Q4xRrkr3aEgJtMyrZBcoUirxwGEZBGo/s400/3.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418184419148785234" /></a></div><div>mondays eagle</div><div>this is him from this morning...</div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0_vCBWW8g3m_kaYuzNl8rnxoGDGJHjISg_N59ptBr85gRcHWI99Gd2sSVBxEtrE8SoruOfeklGKd-ZDSoczCHxTgDOHMO5kZRZGKCmcDUS9rLOfKSaa5NgH40JRK8aPYlnC0t0F2m_5o/s1600-h/11.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 289px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0_vCBWW8g3m_kaYuzNl8rnxoGDGJHjISg_N59ptBr85gRcHWI99Gd2sSVBxEtrE8SoruOfeklGKd-ZDSoczCHxTgDOHMO5kZRZGKCmcDUS9rLOfKSaa5NgH40JRK8aPYlnC0t0F2m_5o/s400/11.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418184412779522114" /></a></div><div>Todays Chickadee</div><div>Help! I need a much younger hand to feed these birds, this one looks like the 90 years old mans.<br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Times;mso-bidi-font-family:Times;font-size:16.0pt;">Ieder mens is diep in zijn hart jaloers op een vogeltje, om met zoveel gemak te kunnen vliegen, dat is het hoogst bereikbare. Mijn favoriet was altijd een roodborstje tot ik besefte dat mijn ambities best wel wat hoger mochten liggen dan een mus met een rood vlekje. Toch heb ik nog altijd een zwak voor dit aandoenlijke lieve pakje veren met een rood borstje. De lichtheid van een vogeltje, ook dat heeft mijn volle jaloezie, dat gehip en gefluit en gefladder. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Times;mso-bidi-font-family:Times;font-size:16.0pt;">Tijdens mijn lessen aan de Rietveld dit jaar kregen studenten de opdracht om een zine te maken (een snel gemaakte tijdschriftje, <span style="mso-spacerun: yes"> </span>een stapeltje foto’s met nietjes erdoor kan al voldoende zijn) met familie als onderwerp. Catherine, een studente uit Amerika, toonde me een vel papier waarop zwarte vogeltjes in een stuipachtige formatie midden op het papier waren getekend. Catherine overdacht de rituelen van haar familie. In deze tekening herhaalde ze de dagelijkse routine van haar vader: vogels kijken en tellen. En toen liep het onderzoek al vast want voor haar moeder wist ze nog geen ritueel. Haar moeder houdt van tuinieren, schrijft voor science tijdschriften en verzamelt paddenstoelen en dat soort spul. Het gesprek kwam weer op haar vader. Die houdt van vogels. Vogels kijken, vogels tellen, vogels fotograferen. Catherine laat me op haar laptop een aantal van zijn foto’s zien. Haar vader stuurt haar bijna wekelijks een vogelfoto met een regel tekst erbij. ‘Thought you would enjoy these pictures. Taken this morning off our deck’. ‘These birds just showed up in the last few weeks. Pictures taken through the window so they are not so good’. ‘I took these this morning’.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Times;mso-bidi-font-family:Times;font-size:16.0pt;">Alsof hij de foto’s voor haar maakt. Hij mailt haar ook alleen beelden van trekvogels, de vogels die tijdelijk op bezoek zijn. Haar vader koopt speciaal brood voor de vogels en voert ze. Volgens hem komen de trekvogels nu eerder, gaan ook weer later weg! Nu zijn dochter tijdelijk in Nederland is lijken de foto’s een bewering of een verborgen hoop dat ook zij weer terugkomt, dat ze net als<span style="mso-spacerun: yes"> </span>de trekvogels even op bezoek, is in Nederland. Zo communiceren ze, zonder woorden, via de beelden van vogels. Vader en dochter.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Times;mso-bidi-font-family:Times;font-size:16.0pt;">Haar vader Jack Doyle woont ergens in Oregon, aan de kust. Na zijn pensioen, is hij vogels gaan fotograferen en nu is hij zelfs voorzitter van de Birdassociation. Jack’s bird of the day, stond er onder een vogelplaatje. En dat werd haar zine: simpelweg de foto’s van haar vader met het regeltje tekst samengebonden met een schroefje. Het portret van haar vader kreeg de titel 'Jack’s bird of the day'. Tijdens de les werkt Catherine hard aan haar zine en eenmaal zie ik haar met een stukje van haar mouw een traan wegvegen. He is such a sweet man, such a giving person.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Times;mso-bidi-font-family:Times;font-size:16.0pt;">Catherine laat een filmpje zien van haar vader die de vogels voert, ze zitten op zijn hand,<span style="mso-spacerun: yes"> </span>ze fladderen om hem heen. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Times;mso-bidi-font-family:Times;font-size:16.0pt;">He names me his bird, zegt Catherine.</span></p> <!--EndFragment--></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-81853465310662003422009-12-15T05:26:00.000-08:002009-12-15T05:52:46.025-08:00'Mille e Tre' en de betovering van lijsten<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUHQ4x7I9chFyB1sVyEQ-BZ45MR2tAPureqng9KyKIxZKE9xprrekS4KT2vJLvXOOjvoGyA7BieN-3rkZ46ccGN7Eaq7Ew-toPdkwCbpRcMIm6ZGZtodVwYiHegweKF-sICRhsihKePfue/s1600-h/IMG_6003.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUHQ4x7I9chFyB1sVyEQ-BZ45MR2tAPureqng9KyKIxZKE9xprrekS4KT2vJLvXOOjvoGyA7BieN-3rkZ46ccGN7Eaq7Ew-toPdkwCbpRcMIm6ZGZtodVwYiHegweKF-sICRhsihKePfue/s400/IMG_6003.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415460504625506818" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivvcc0NciAxK6geracrIeUWMhxWMHZOSzKLS80JXdB_XGxUuMsu4PthlvdsNCKWR43y90a-aIQpYn1H6xaxZFGoMQbS38TSVNw0hZmBOFPKTnyqtQs9-ukUtKoOz2xIzygTtL5ln7M5i5R/s1600-h/IMG_5983.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivvcc0NciAxK6geracrIeUWMhxWMHZOSzKLS80JXdB_XGxUuMsu4PthlvdsNCKWR43y90a-aIQpYn1H6xaxZFGoMQbS38TSVNw0hZmBOFPKTnyqtQs9-ukUtKoOz2xIzygTtL5ln7M5i5R/s400/IMG_5983.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415460497845584754" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDtDM3cQX4CBsqcPOsvNUObt7v3A6IsPi3JQXgRHV7AQeb5IJyusDvGvel9X200sDLSwgtcWx856x-Gqvtsb5kD9wsWb1catzKw8BMBBixSi0rAYBRnPzPELe-irXOUiHCzZVtSb33UyQ5/s1600-h/IMG_5978.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDtDM3cQX4CBsqcPOsvNUObt7v3A6IsPi3JQXgRHV7AQeb5IJyusDvGvel9X200sDLSwgtcWx856x-Gqvtsb5kD9wsWb1catzKw8BMBBixSi0rAYBRnPzPELe-irXOUiHCzZVtSb33UyQ5/s400/IMG_5978.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415460495053483202" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5FeC1XKP1neyfqpmXhx6A_p2jB03LIGzo7KaMXQY7LQKcoDdCISRtJ_zWuGpN89ItsFH-b9s3y3dOi9Y9E3CrzpJeBfWUG-SM7uXlww5iJkn8m81r3dbBoXzwtqzf-gLtTlE6mjmeslEi/s1600-h/IMG_5976.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5FeC1XKP1neyfqpmXhx6A_p2jB03LIGzo7KaMXQY7LQKcoDdCISRtJ_zWuGpN89ItsFH-b9s3y3dOi9Y9E3CrzpJeBfWUG-SM7uXlww5iJkn8m81r3dbBoXzwtqzf-gLtTlE6mjmeslEi/s400/IMG_5976.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415460487264809138" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-jbKzjU4hmywueh-pMdF1us5PxfTuniTFaL_ncCaCWhYQqC9FtJmCM9PcNI4otyRW8DK2S9j5aVuKw7S0d9dsEHNZz8Q3eDc9v6Isi2tY9mGHb9LcH-pyW8Z700U_8yx-bZKexvzzdgH0/s1600-h/IMG_5966.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-jbKzjU4hmywueh-pMdF1us5PxfTuniTFaL_ncCaCWhYQqC9FtJmCM9PcNI4otyRW8DK2S9j5aVuKw7S0d9dsEHNZz8Q3eDc9v6Isi2tY9mGHb9LcH-pyW8Z700U_8yx-bZKexvzzdgH0/s400/IMG_5966.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415460482138519698" /></a><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Helvetica; mso-fareast-font-family:Cambria;mso-bidi-font-family:Helvetica;font-size:13.0pt;color:#333333;">De betovering van lijsten: ‘Mille e Tre’ in het Louvre te Parijs.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Helvetica; mso-fareast-font-family:Cambria;mso-bidi-font-family:Helvetica;font-size:13.0pt;color:#333333;">In zijn boek De betovering van lijsten vat Umberto Eco het thema van opsommingen ruim op. Visuele opsommingen horen er voor hem ook bij, zoals<span style="mso-spacerun: yes"> </span>schilderijen met een grote hoeveelheid voorwerpen en zelfs bloemstillevens.<span style="mso-spacerun: yes"> </span>Rondom een hoefijzervormige tafel ten huize van de familie Nanni in 1755, zitten geparfumeerde en bepruikte mensen, Eco presenteert het schilderij als soort gastenlijst. ‘De marteldood van tienduizend christenen’ van Albrecht Durer (1508) is een visuele opsomming van mogelijkheden. Ik had me er erg op verheugd om de prachtige selectie werken in het echt te zien.Helaas, geen schilderijen in ‘Mille e Tre’ in het Louvre. De tentoonstelling was piepklein en willekeurig. Gelukkig blijven lijstjes ook dan betoveren.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Helvetica; mso-fareast-font-family:Cambria;mso-bidi-font-family:Helvetica;font-size:13.0pt;color:#333333;"><o:p>Meestal worden lijstjes gemaakt in een poging om de wereld te begrijpen door te noteren en te ordenen: door op te schrijven wat je ziet wordt het kijken intenser. Ik hou vooral van de illusie die een lijstje je geeft: het idée dat je de boel onder controle hebt. De wereld laat zich immers niet dwingen in een systeem, altijd ontsnappen er dingen, altijd is de opsomming maar een hapje uit het grotere geheel dat voor een mens niet te bevatten is. Kunstenaars maken hun eigen opsommingen, los van de logica. Vreemde onmogelijke lijstjes spotten in feite met die hang naar orde en wil van de mens om te begrijpen en te heersen. ‘Lukt lekker toch niet’, roepen die lijstjes.<span style="mso-spacerun: yes"> Zoals de tekening van Louise Bourgeois op de expositie Mille e Tre in het Louvre te Parijs. Als een strafwerkoefening<span style="mso-spacerun: yes"> </span>schrijft ze met een rood potlood drieduizend maal t’aime op, is dat genoeg liefde, of is het een ietsje te veel? De liefde: lukt toch niet!! Lukt toch niet!</span></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Helvetica; mso-fareast-font-family:Cambria;mso-bidi-font-family:Helvetica;font-size:13.0pt;color:#333333;"><o:p><span style="mso-spacerun: yes">De agenda van Gabriel Orozco overtreft die van mij, bomvol krabbels, doorgestreepte afspraken, namen en telefoonnummers, een pareltje van chaos. De pagina uit de harmonica agenda is als ster neergezet, geen ster die de weg wijst, geen agenda die je op weg helpt. Geruststellen, na een blik op deze agenda in de ochtend kun je niets anders doen dan besluiten om maar een stukje te gaan fietsen. De sterren blijven toch wel aan de hemel staan. </span></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 51); font-family:Helvetica;font-size:17px;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Helvetica; mso-fareast-font-family:Cambria;mso-bidi-font-family:Helvetica;font-size:13.0pt;color:#333333;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 0); font-family:Georgia;font-size:16px;"><b><span style="font-family:Arial; mso-fareast-font-family:Cambria;mso-bidi-font-family:Arial;font-size:11.0pt;color:#3D3D3D;">Exposition Du 7 novembre au 8 février 2010 Mille e tre Salle 33, arts graphiques, aile Denon </span></b><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family: Cambria;mso-bidi-font-family:Arial;font-size:11.0pt;color:#3D3D3D;">A l’occasion de l’invitation faite à Umberto Eco sur le thème du Vertige de la Liste, le musée du Louvre présente une exposition d’œuvres graphiques, anciennes et contemporaines.</span></span></o:p></span></p> <!--EndFragment--> <!--EndFragment-->mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/15878492552610989395noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-47709213787040041562009-12-13T13:21:00.000-08:002009-12-15T06:03:49.627-08:00De betovering van lijsten, Umberto Eco<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Piz2hlF2pgxQx8yznf5wGV5srUsNa3ytwJv5ZPIJQiG9Fx5XcH5ePlQ5ntws4hmsiSvozL6WHt2X5alERcYhUiimLPixI5-nogqGS19oMEd6sOKL-0FIdQwsDSGzM2nb1U2hZ70rClo1/s1600-h/IMG_5927.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Piz2hlF2pgxQx8yznf5wGV5srUsNa3ytwJv5ZPIJQiG9Fx5XcH5ePlQ5ntws4hmsiSvozL6WHt2X5alERcYhUiimLPixI5-nogqGS19oMEd6sOKL-0FIdQwsDSGzM2nb1U2hZ70rClo1/s400/IMG_5927.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415463378939455570" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><br /><br /></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj82X6xoAHR2DzlWKUciOPN3FMOP_-KEzvyg2RZYJ1QLlKheoExoAQE528ZT_LfdaoCM5l5qmkncpgG0lHScysJL-kYgsL1gqUL1g7Zt6Qv2zTUJDGcVCKDszLcoHVp50Y-lSJ8rslQYovM/s1600-h/IMG_5916.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj82X6xoAHR2DzlWKUciOPN3FMOP_-KEzvyg2RZYJ1QLlKheoExoAQE528ZT_LfdaoCM5l5qmkncpgG0lHScysJL-kYgsL1gqUL1g7Zt6Qv2zTUJDGcVCKDszLcoHVp50Y-lSJ8rslQYovM/s400/IMG_5916.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5414835869985506786" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzYBbu1f434PbSU1iNY7-E_E3VPz9gg0DLrWT59aBd0OR-f7MoV6-hcbgYK1-0o0mW69xACfjgJpi-xebB6c-qWUMnmPNMwrhPCh7e6rKrCcz_Lw0AheEZbFP3HPJn7tJkP7xwkJ2d0AA1/s1600-h/IMG_5917.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzYBbu1f434PbSU1iNY7-E_E3VPz9gg0DLrWT59aBd0OR-f7MoV6-hcbgYK1-0o0mW69xACfjgJpi-xebB6c-qWUMnmPNMwrhPCh7e6rKrCcz_Lw0AheEZbFP3HPJn7tJkP7xwkJ2d0AA1/s400/IMG_5917.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5414835863950151138" /></a><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"> <!--StartFragment--> </p><p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">In 1999 schreef ik voor Metropolis M het artikel ‘Lijstjes als toverformules’*, over mijn fascinatie voor opsommingen: boodschappenlijstjes, de </span></span><span style="mso-bidi-font-family:Georgia;mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">droge notities van de conceptuele kunst, lijstjes met ‘to do’, het rijtje met ‘wat mieren lekker vinden’ van mijn zoon, boeken die je nog wilt lezen of echt moet lezen en nog veel meer. </span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Dus toen ik in de boekwinkel ‘De betovering van lijsten’ van Umberto Eco zag liggen kocht ik het onmiddellijk. </span></span><span style="mso-bidi-font-family:Georgia;mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Ik ontdekte dat het boek verbonden was met het thema van opsommingen waarmee Eco zich een jaar lang in het Louvre bezig houdt (</span></span><span style="mso-bidi-font-family:Georgia;mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Vertige de la Liste)</span></span><span style="mso-bidi-font-family:Georgia;mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">. Dus hup in de auto op weg naar Parijs. Vlak voor we de stad binnenreden belde een vriend me op met een vraag over de bierpullen voor ons Tiroler thema diner.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Toen hij hoorde waar ik was en waarom, lachte hij meelevend en vertelde over een staking van de suppoosten in Parijs: het Louvre was dicht. Wat dan?, ‘s morgens naar de vlooienmarkt en ‘s middags galeries kijken en rondlopen.<span style="mso-spacerun: yes"> </span></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Dwalend door de stad werden stonden we opeens oog in oog met een soort wandelend lijstje: mensen droegen gele houten borden met daarop namen van allerlei ziekten. In een lange stoet met clowns, muziek en ballonnen trok een onafzienbare hoeveelheid onbekende aandoeningen voorbij. De tocht wilde aandacht vragen voor de ‘Maladies Rares’, de zeldzame ziekten. In Frankrijk wordt een ziekte als ‘rare’ beschouwd als maximum 1 op de 20.000 inwoners deze ziekte heeft. Voor een ziekte die slechts een handjevol mensen treft wordt niet zo snel een groots onderzoek opgezet, dus is er voor deze mensen minder aandacht en minder vooruitgang. Ik was verbijsterd door de lengte van de optocht, de hoeveelheid zeldzame ziekten. Maar zelfs bij dit droevige onderwerp werkte de betovering van een reeks woorden: ieder rijtje geeft zicht op het oneindige, als hap uit het grote geheel. Sommige ziekten hadden prachtige namen, als kleine dichtregels: een woord kan een </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">hele wereld oproepen die mooier is dan de realiteit. Bij Maladi des Yeux des Poisson, wat een verrukkelijke naam, zie ik geen koude vissenogen voor me maar eerder een mooi gezichtje met ietwat scheve bruine ogen. De realiteit van de ziekte geeft vast een ander beeld, op internet kwam ik alleen een vervormde voet in een open sandaal tegen. Het was geen Breugheliaanse stoet die voorbijtrok, allemaal vrolijke mensen aan wie niets bijzonders te zien was, af en toe een rolstoel. Steeds vroeg ik me af of de persoon die het bord droeg ook die ziekte had, of misschien meeliep voor een ander. Nooit eerder had ik een bewegende lijst woorden gezien. Deze opsomming was minstens even ontroerend als de lijstjes woorden van Perec. </span></span><span style="mso-bidi- font-family:Georgia;mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Mijn fascinatie voor lijstjes begon met het lezen van de boeken van Georges Perec. In Espece d’Espace (Ruimten Rondom) noteert hij een rijtje woorden om een verhuizing weer te geven. En het mooie van zo’n rijtje is dat je de beelden er zelf bij verzint. In het geval van Perec</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">had </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">ik het idee dat het observeren en droog noteren te maken had met zijn achtergrond</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">als Joods kind wiens </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">ouders waren weggevoerd in de oorlog. Het was alsof hij daarna de wereld liever op een afstandje bekeek dan dat hij eraan deelnam. Hij maakt een opsomming van alle bedden waarin hij ooit heeft geslapen, een zeer precieze beschrijving van de straat waar hij ooit als kind woonde. Van alle voorwerpen die op zijn bureau staan. En al die droge lijstjes ontroeren meer dan</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">een smeuïge beschrijving. Het heeft iets van een terugtrekkende beweging,</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">de emotie bonkt tegen de woorden aan. De verbeelding krijgt vrij spel, en zorgt voor een verbintenis tussen jou en de rij woorden, juist omdat het zo open is oningevuld. </span></span><span style="mso-bidi-mso-fareast-mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Maladie Mitochondriales</span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Syndrome d’Alport</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Syndrome de Schinze;</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Schwannome malin</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Kearns-Sayre syndrome</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Sclerose Tubereuse de Bourneville</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Anemie de Blackfan_Diamond</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Maladie de Strumpell-Lorrain.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Maladie des yeux des Poisson</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Maladie de Wagner</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Syndrome de Kabuki</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Kerion de Celse</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Syndrome de Kenny</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Oto facio</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Maladie d’ Ollier</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:10.0pt"><span style="mso-bidi-mso-fareast- mso-fareast-language:EN-US;font-family:Georgia;color:black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Exstrophie du Cloaque</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-family:Georgia; mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Gelukkig gingen op zondag de deuren van het Louvre voor een dag open. De rij van meer dan twee uur wachten kon ik omzeilen met mijn perspas. In een propvol Louvre bezocht ik de kleine expositie ‘Mille e Tre’, een titel die refereert aan opschepperij van Don Juan over de hoeveelheid meisjes die hij in Spanje had verleid.</span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-family:Georgia; mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Morgen meer over de tentoonstelling.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-family:Georgia; mso-fareast-mso-bidi-font-family:Cambria;"><o:p><span class="Apple-style-span" style=" ;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:x-small;">(*Metropolis M, nummer 6 1998-1999)</span></span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur van mister Motley</span></p> <p class="MsoNormal"><span><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <!--EndFragment--> <p></p> <!--EndFragment-->mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/15878492552610989395noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-21366561543636758272009-12-11T01:22:00.000-08:002009-12-11T01:29:28.747-08:00mister Motley levend begravenEven wat anders: in het NRC handelsblad van 10 december staat het bericht dat mister Motley genoodzaakt is om zijn activiteiten te stoppen. Hier mijn brief aan jan Jaap knol, de directeur van het Fonds voor Cultuurparticipatie die beslist over de subsidie van Mister Motley.<div><br /></div><div> <!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Geachte meneer Knol,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Arme mister Motley, levend begraven. Terwijl het blad groeit en bloeit wordt het nu in feite de nek omgedraaid. Het is jammer dat het Fonds voor Cultuurparticipatie en mister Motley elkaar niet hebben kunnen vinden. In gesprek komen met de directeur van het fonds<span style="mso-spacerun: yes"> </span>is ons in ieder geval nooit gelukt, ondanks diverse pogingen van onze kant. En als de inhoud van ons tijdschrift niet aansluit bij het doel van uw Fonds,<span style="mso-spacerun: yes"> </span>zoals u beweert in de NRC van 10 december, waarom heeft u dat dan niet aangegeven in het antwoord op onze vorige subsidieaanvraag<b style="mso-bidi-font-weight: normal"><u>?</u></b> Misschien hadden we dan samen met de Mondriaan Stichting tot een oplossing kunnen komen. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Ik heb altijd gedacht dat het Fonds voor Cultuurparticipatie in het leven was geroepen om een groot publiek te enthousiasmeren voor de kunst. En dat doet mister Motley als geen ander. Mister Motley richt zich op een jonge doelgroep, zo ongeveer van 16 tot 35 jaar. De pijlers van Motley zijn de toegankelijkheid, de eigen toon van de teksten en dat we het blad maken vanuit passie voor beeldende kunst en niet vanuit een doelgroepenonderzoek. We willen de lezer namelijk graag iets bieden dat hij nog niet kent en kennis laten maken met bijzondere werken uit de hedendaagse kunst. Wij doen dit door de Motley’s te verbinden met thema’s uit het dagelijks leven. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans";color:black">De hedendaagse kunst geeft vaak een onverwachte draai aan de bekende wereld<span style="mso-spacerun: yes"> </span>en opent zo een nieuwe horizon. Juist het bijzondere, afstotende, ontregelende en ongrijpbare in de kunst intrigeert<span style="mso-spacerun: yes"> </span>jongeren<b style="mso-bidi-font-weight:normal"><u>.</u></b> Het zet<span style="mso-spacerun: yes"> </span>aan tot denken over wie je bent en over de uitgangspunten voor je eigen leven. Kunst laat individualiteit zien en is om die reden van belang voor jongeren. Mister Motley<span style="mso-spacerun: yes"> </span>wordt vanuit deze opvatting gemaakt. En ik ben er van overtuigd dat iedereen die in zijn vrije tijd kunst maakt baat heeft bij deze handreiking vanuit het professionele veld. Motley inspireert en brengt mensen op nieuwe gedachten. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Dat we jongeren bereiken is algemeen bekend. We hebben daar jaren aan gewerkt middels Motleyfeesten, deelname aan Lowlands en Kunst-Kennisdagen. Motley wordt gebruikt op kunstacademies, middelbare scholen en op docentenopleidingen beeldende kunst. Uit een enquête blijkt dat het leeuwendeel van de lezers van mister Motley geen ander kunsttijdschrift leest naast mister Motley. Het lukt ons dus ook om mensen buiten het professionele werkveld te bereiken. In uw beleidsnota las ik dat een van de aandachtspunten is om het amateurveld en het professionele veld dichter bij elkaar te brengen middels ‘Het beste van twee werelden’. Dat spreekt mij zeer aan. Graag bereiken<span style="mso-spacerun: yes"> </span>we nog meer lezers en ons plan was om jonge creatieve mensen weer op nieuwe manieren te benaderen. Daartoe hebben wij de website Motley Manual opgestart, een weblog begonnen en<b style="mso-bidi-font-weight:normal"><u> </u></b>een nummer over (Volks)kunst gemaakt.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Veel van de waardering voor mister Motley wordt niet geënquêteerd en valt<b style="mso-bidi-font-weight:normal"><u> </u></b>buiten ons gezichtsveld. Het komt mij soms bij toeval ter ore. Zo kreeg ik op 27 november een sms: ‘Hoi Hanne, ik koop de MM los bij de AKO. De verkoper ongevraagd: het leukste blaadje dat we hebben! En wordt het veel verkocht? We hebben het nu pas een jaar maar het gaat heel goed.’ Of de kunstenaar Constant Dullaert die blij was met de tekst over zijn werk in de mister Motley: ‘want nu begrijpt mijn moeder eindelijk waar ik mee bezig ben’. Het grootse compliment in mijn Motleyloopbaan was dat iemand me vertelde dat het nummer ‘Rondom de dood’ zoveel voor haar had betekend na het overlijden van een goede vriend. Die kracht heeft beeldende kunst!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Ik geloof in de kracht van mister Motley en in het belang van onze benadering in een tijd die zich kenmerkt door doelgroepenonderzoeken en vervlakking. Mister Motley is uniek. <b style="mso-bidi-font-weight:normal"><u><o:p></o:p></u></b></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Wrang is het dat tegenover de inspanningen van mister Motley staat dat het Fonds voor Cultuurparticipatie zijn zaken nog steeds niet op orde heeft. ‘Het beste van twee werelden’ over de aansluiting van amateurkunst en professionele kunst, is nog steeds niet actief en kent nog geen commissie. Wij konden onze aanvraag niet bij deze commissie voorleggen. Educatie is, met regels en al, overgenomen van de Mondriaan Stichting en is niet ingericht op de ondersteuning van tijdschriften. Gelukkig heeft een directeur altijd de mogelijkheid om over de muren van zijn eigen commissies heen te beslissen. Jammer dat u van deze mogelijkheid geen gebruik maakt maar zich er juist achter verschuilt. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Uw opmerking in het NRC Handelsblad dat mister Motley laat was met zijn aanvraag is wel een De-Pot-Verwijt-De-Ketel argument. Over ‘laat’ gesproken, pas in maart 2009 kreeg mister Motley van het Fonds voor Cultuurparticipatie de subsidie voor 2009 toegekend, ondanks het feit dat wij ruim op tijd waren met de aanvraag! Maandenlang heb ik onze organisatie zonder geld draaiende moeten houden. Destijds wilde u wachten op de beslissing van een commissie. Dit jaar echter wordt er vooruitlopend op de beslissing van een commissie al aangegeven dat we zo’n vijf procent kans hebben op een positieve uitslag. Geen kans dus. Nihil. Mister Motley kan daardoor niet anders dan stoppen met zijn activiteiten. Als het vooruitzicht nihil is, dan is het financieel onverantwoord om door te gaan. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Het Motleykantoor is inmiddels ontruimd, er wordt geen nieuw nummer meer gemaakt, er worden geen advertenties meer geworven. Het niet verschijnen van een nummer is een harde dobber in tijdschriftenland. Wat een geldverspilling om jaren van opbouw en investeringen weer teniet te doen. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt;mso-bidi-font-size:12.0pt; font-family:"Gill Sans"">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Gill Sans'; font-size: 19px;">De blogspot blijft bestaan: zondag publiceer ik over Lijstjes en opsommingen naar aanleiding van de tentoonstelling van Umberto Eco in het Louvre in Parijs</span></p> <!--EndFragment--> </div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/15878492552610989395noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-2882202747242604202009-12-03T09:08:00.000-08:002009-12-03T09:20:21.914-08:00Jan Rothuizen De zachte atlas van Amsterdam<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixrwI6BtMl-cGlo1s3mzOpkiPL8WmYiOElSL8SLOkCJVP6iGiUXB6zI_XNDcBAri1YBtISGKAXCGGIkeLJgQ9ObHN18PKkeOgHVr3WWIAmyVx_FF6l96Q193X57JpIwBVZA7UQ6KJ_y7w3/s1600-h/janrot5.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixrwI6BtMl-cGlo1s3mzOpkiPL8WmYiOElSL8SLOkCJVP6iGiUXB6zI_XNDcBAri1YBtISGKAXCGGIkeLJgQ9ObHN18PKkeOgHVr3WWIAmyVx_FF6l96Q193X57JpIwBVZA7UQ6KJ_y7w3/s400/janrot5.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411058706737640514" /></a>detail uit 'Vondelpark'<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSDQQb0IVN-abtRZOdOFHCpevTt9d_9Ay-Vs6VcZ9LnS2SdW64Wn3GHQSZxLesJwE6z8qNUy1vcqpVN4fhqorYV7Ge2bUaSe-vn7LGQMcBnLahlnPYt8Rg6iUwhc4eYt2zhKaQ-Z4mkDvm/s1600-h/janrot3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSDQQb0IVN-abtRZOdOFHCpevTt9d_9Ay-Vs6VcZ9LnS2SdW64Wn3GHQSZxLesJwE6z8qNUy1vcqpVN4fhqorYV7Ge2bUaSe-vn7LGQMcBnLahlnPYt8Rg6iUwhc4eYt2zhKaQ-Z4mkDvm/s400/janrot3.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411058700391954930" /></a>detail uit 'Dodehoekongeval'<div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf4we0tOpDQYya8Wuxp6pnDPkec5s1ZeuM7rGmayjSS2D-4nFt-CoUAzl5zhSREBbdfoDm9b2rH4nfdleDj_qaH7EUUzh792aXqpXpomq-MPdm5pQjXvzYDUxMWoI_CKHotRDFVvBcKQoV/s1600-h/janrot2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf4we0tOpDQYya8Wuxp6pnDPkec5s1ZeuM7rGmayjSS2D-4nFt-CoUAzl5zhSREBbdfoDm9b2rH4nfdleDj_qaH7EUUzh792aXqpXpomq-MPdm5pQjXvzYDUxMWoI_CKHotRDFVvBcKQoV/s400/janrot2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411058697167335170" /></a>detail uit 'Verzorgingsruimte'</div><div><br /><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4YRiG7FI_-42Iue7WXN85iWiGFOdGX1cJ4cc0YItZHsEdji-t15TVjbxTOuWg3eCibj9GCvrgL0-oqrtGih9FMXGUtjDjIYaDeh3WX3qIsZ8nnRBm_qDYqNEYE33_Qemg3dmcvutf22Kn/s1600-h/janrot+4.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4YRiG7FI_-42Iue7WXN85iWiGFOdGX1cJ4cc0YItZHsEdji-t15TVjbxTOuWg3eCibj9GCvrgL0-oqrtGih9FMXGUtjDjIYaDeh3WX3qIsZ8nnRBm_qDYqNEYE33_Qemg3dmcvutf22Kn/s400/janrot+4.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411058694284389906" /></a>detail uit 'Dag der kleine dingen'</div><div><br /></div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqZwTKomSxdvGxi7UQ-M2q_-IJDwxsI_rWI1Agg5zu8OnsRSpawiqhrRxMjXCigOZX21gENKtn-u3lsHHp97A52TfUPUbHl_mn44d1LzupL6233fUUvPzz92iW37lgqANIO3n9iSpRr_RT/s1600-h/janrot+1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqZwTKomSxdvGxi7UQ-M2q_-IJDwxsI_rWI1Agg5zu8OnsRSpawiqhrRxMjXCigOZX21gENKtn-u3lsHHp97A52TfUPUbHl_mn44d1LzupL6233fUUvPzz92iW37lgqANIO3n9iSpRr_RT/s400/janrot+1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411058691090372354" /></a>detail uit 'Familiewoning'<br /><span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:Tahoma;font-size:19px;"> <!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Buiten striemt de regen tegen het raam, mij maakt het niet uit want ik zit de hele dag binnen, op bed half onder een deken en ben niet van plan om eruit te komen. Ik breng de dag door met De zachte atlas van Amsterdam van Jan Rothuizen. Met grote blauwe letters is de titel op de cover getekend maar wat mij betreft heeft het niet zoveel van doen met een atlas, ook al brengt Jan allerlei plekken van Amsterdam in kaart. Ik begin met de ‘dag der kleine dingen’, want daar lijken bijna al mijn dagen sprekend op. Veel vaker gaat het in foto’s en verhalen over de dagen der grote dingen, een trouwdag, een diploma uitreiking, dierendag, en de eeuwige verjaardagen (brrr). Maar dat kleine is belangrijker.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Er is een lijn op het witte papier getrokken die de route aangeeft van de hoofdpersoon Jan, daaromheen zijn de hoogtepunten van die dag getekend en zo volgen we een dag uit het leven van Jan. Dat hij naar de tandarts gaat, kokoskoeken koopt, een kokoskoek weggeeft</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">en bij een vriend op bezoek gaat. Dat is fijn om te lezen, geruststellend, een dag van een kunstenaar is even gewoon als die van ons. Maar toch ook weer niet, want hij heeft al die gebeurtenissen opgetekend langs een lijn. </span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De verzorgingsruimte, hier worden dode mensen naar toe gebracht en opgelapt zodat ze er weer netjes uitzien voor de levenden. Jan tekent de kamer met een paar kastjes en wat attributen schrijft het papier verder vol met wat er allemaal te zien is. En tekent een paar benen (zijn van mij! Heb ik hier neergelegd voor het dramatisch effect, schrijft hij). Hoe ruikt de dood? Ook dat staat erin.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Voor mij is deze atlas eerder een documentaire, het neemt je steeds mee op een reis van een dag, je zit Jan Rothuizen op z’n hielen, als een dief, als een zwaan kleef aan ga je mee met hem en zijn gasten, Een documentaire in steekwoorden, niet te veel ingevuld, zonder mening, zonder oordeel, vol kleine observaties in woorden en tekeningen. </span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Een beetje jaloers ben ik wel. Op het leven van Jan, die door alles zo mooi op te schrijven en te tekenen de kleine dingen weer bijzonder maakt. In het boek van Umberto Eco (De betovering van lijsten) lees ik over doelmatige lijsten (opsommingen) die je kunt lezen als een poëtische tekst. In de Zachte Atlas gebeurt een soortgelijk wonder, iedere tekening bevat een grote hoeveelheid, vrij droge, kleine observaties die lezen als een gedicht. ‘Veel schrijvers zijn dol op lijsten met boeken, en het is bekend dat bibliofielen de catalogi van antiquaren beschouwen als een soort Luilekkerland en aan het lezen evenveel plezier beleven als de lezers van Jules Verne aan diens boeken, waarin ze oceanen exploreren en griezelige zeemonsters ontmoeten’, schrijft Eco. Als gewoon mens ben ik dus dol op deze opsommingen van een bijzonder mens, de kunstenaar Jan. Ik leen even zijn ogen. Ik leen even zijn leven. En ik maak mee: een dodehoekongeval, een rijexamen, een handlezing, ik wandel mee met Job Cohen en loop door naar het dierenasiel, de drugsverstrekkingsbalie, het Anne Frankhuis (nog nooit geweest!) en jongensinternaat ‘Ekmel’ en eindig voor vandaag in het Vondelpark. Daar blijf ik voorlopig zitten.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Jan Rothuizen, De zachte Atlas van Amsterdam, uitgeverij Nieuw Amsterdam, dec. 2009</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Hanne Hagenaars (hoofdredacteur mister Motley)</span></p> <!--EndFragment--> </span></div></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/15878492552610989395noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-83532319940795998952009-11-26T12:07:00.000-08:002009-11-26T12:22:43.866-08:00Said Atabekov 'Lonely at the top' Mukha<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCR9uZ3BoEOtEENMq6oMOqcw68k_nsPmbiyLHkC75ggbbuVNbspn-kqdxcAv4YBmpEjSm0OdK-S6DDM9fp_L4ai2j47NjVFNX3FmiUql5A4vaUUuGrfsLgxMoUIeTyDfc8NwtfzSGMZHk/s1600/image_3590.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCR9uZ3BoEOtEENMq6oMOqcw68k_nsPmbiyLHkC75ggbbuVNbspn-kqdxcAv4YBmpEjSm0OdK-S6DDM9fp_L4ai2j47NjVFNX3FmiUql5A4vaUUuGrfsLgxMoUIeTyDfc8NwtfzSGMZHk/s400/image_3590.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5408507815019091842" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz9fMUZvDJ5xa7_XjZk7jMWd0cUI6C1FamazBJmpt7xpkj9w5uOcSlwQ-Q_ntUAbPjWDvuM9ql85p2G1OIS7c4JVH4nfmXN8dZSYDtX3WKIznKkSbR-nlyDGKNifHb2gohJMEO0f53upY/s1600/P1020137.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 319px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz9fMUZvDJ5xa7_XjZk7jMWd0cUI6C1FamazBJmpt7xpkj9w5uOcSlwQ-Q_ntUAbPjWDvuM9ql85p2G1OIS7c4JVH4nfmXN8dZSYDtX3WKIznKkSbR-nlyDGKNifHb2gohJMEO0f53upY/s400/P1020137.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5408507801273079730" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbHfdQWXbfEYcVEKZp585XTPeVDVfFe6SjrHse6t8OOZA_12rh2gFU1IaLt3STP63jRR35mHDu9NIgrDMZ-gtlK0sdzx8mQEVAqQpeGkTxQWUEBXjE1Y0DHbo-fHQID-H4CPrbFQqPBMo/s1600/P1020132.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbHfdQWXbfEYcVEKZp585XTPeVDVfFe6SjrHse6t8OOZA_12rh2gFU1IaLt3STP63jRR35mHDu9NIgrDMZ-gtlK0sdzx8mQEVAqQpeGkTxQWUEBXjE1Y0DHbo-fHQID-H4CPrbFQqPBMo/s400/P1020132.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5408507796620263794" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRMzOs-hZs5Vn566q1QiFv7N84Whv53QKKlOM2O3-6S5Oyx2H0czpzgHQYJgw7K-p6L63I3DunP0UDC84XuuthWYmdQoLz_uAdCf7tcMDed-f8Q6yVAoHX_zkHwlyXkeJux9dhxdiegLo/s1600/paard+met+ruiter.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 319px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRMzOs-hZs5Vn566q1QiFv7N84Whv53QKKlOM2O3-6S5Oyx2H0czpzgHQYJgw7K-p6L63I3DunP0UDC84XuuthWYmdQoLz_uAdCf7tcMDed-f8Q6yVAoHX_zkHwlyXkeJux9dhxdiegLo/s400/paard+met+ruiter.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5408507791364216018" /></a><div><br /></div><div> <!--StartFragment--> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;mso-pagination: none;tab-stops:28.0pt 56.0pt 84.0pt 112.0pt 140.0pt 168.0pt 196.0pt 224.0pt 252.0pt 280.0pt 308.0pt 336.0pt; mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="mso-bidi-font-size: 18.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-fareast-language:NL;mso-bidi-font-weight: bold">Aan de randen van Europa liggen landen waar we nog weinig naar toe reizen. Zoals </span><span style="mso-bidi-font-size:14.0pt;font-family:"Gill Sans"; mso-bidi-font-family:Arial;mso-fareast-language:NL">Kazakhstan</span><span style="mso-bidi-font-size:18.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-fareast-language: NL;mso-bidi-font-weight:bold">. Ook ik had nog nooit gehoord van hun beroemdste schrijver Abai Kunanbaev<span style="mso-spacerun: yes"> </span>die het ‘Boek van de Woorden’ schreef; wat een prachtige titel. Ik heb geen beeld van het landschap daar, in dit land dat qua grootte<span style="mso-spacerun: yes"> </span>het negende van de wereld is, groter dan heel West Europa. Of </span><span style="mso-bidi-font-size:14.0pt;font-family:"Gill Sans"; mso-bidi-font-family:Arial">Oezbekistan, een<span style="mso-spacerun: yes"> </span>islamitisch land dat pas sinds 1991 onafhankelijk is. Een arm land dat vervuild is door het gebruik van te veel chemicaliën bij het verbouwen van katoen tijdens de Sovjettijd. Sinds mijn laatste bezoek aan het MKHA in Antwerpen heb ik besloten dat deze landen mijn volgende reisdoel zijn. </span><span style="font-family:"Gill Sans"">Onder de naam ‘Lonely at the top’ toont het museum op de bovenste verdieping werken </span><span style="mso-bidi-font-size: 14.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial">uit landen waar we ‘weinig zicht op hebben’. Ze werken hierin samen met de Russische criticus Viktor Misiano die als eerste voor deze reeks de<span style="mso-spacerun: yes"> </span>Oezbeekse kunstenaar Said Atabekov koos. En wat een wereld verschijnt daar: zwart wit foto’s waarop een wir war van paarden en mensen eerder filmbeelden lijken dan de werkelijkheid van een markt in dit onbekende land. Een vurig paard met een felblauw met zwart kleed en zijn<span style="mso-spacerun: yes"> </span>ruiter<span style="mso-spacerun: yes"> </span>staan in een kale oneindige steppe maar doet ook denken aan ridder Floris, bekend en onbekend tegelijk. De foto is onderdeel van de serie Way to Rome, die verwijst<span style="mso-spacerun: yes"> </span>naar de reis die Marco Polo maakte over Azië naar China en weer terug naar Rome. Iedere scene is bedacht en geënsceneerd in de Kazakhstaanse werkelijkheid, en is symbolisch voor de ontmoeting tussen Oost en West. </span><span style="font-size:12.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Helvetica; mso-fareast-language:NL"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:12.0pt;mso-pagination:none;mso-layout-grid-align: none;text-autospace:none"><span style="mso-bidi-font-size:14.0pt;font-family: "Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial">Als referentiepunt voor zijn keuze nam de curator Misiano het werk van de eerste Russische conceptualist Dmity Prigov die in de Sovjettijd zijn werk in illegaliteit maakte. Zo komt hij uit bij kunstenaars die nadenken over hun land, de wereld en de kunst.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:12.0pt;mso-pagination:none;mso-layout-grid-align: none;text-autospace:none"><span style="mso-bidi-font-size:14.0pt;font-family: "Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial">Op dit moment is de tweede kunstenaar alweer aan de beurt, een duo dit keer: </span><span style="mso-bidi-font-size: 14.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial;mso-fareast-language: NL">Yelena Vorobyeva </span><span style="mso-bidi-font-size:14.0pt;font-family: "Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial">en </span><span style="mso-bidi-font-size: 14.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial;mso-fareast-language: NL">Viktor Vorobyev, woonachtig in Almaty, Kazakstan</span><span style="mso-bidi-font-size:14.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family: Arial">.</span><span style="mso-bidi-font-size:14.0pt;font-family:"Gill Sans"; mso-bidi-font-family:Arial;mso-fareast-language:NL"> Ik herinner me nog hun fotoserie van de Biënnale van Venetië. Reizend door het zuiden van hun land viel het ze op dat de rode Sovjet vlag op een oud administratief gebouw blauw was geschilderd. Blauw is een geliefde kleur in Kazakhstan, met name de groenblauwe kleur die ‘kok’ heet, dat weer ‘hemel’ betekent. Kok is veruit de meest verkochte verf in het land en van alles wordt met deze kleur weer fris gemaakt. Misschien als vreugde over de onafhankelijkheid want de kleur van hun vlag is ook kok-blauw. Het duo maakte een serie foto’s van het land waarin het blauw totaal overheerst. </span><span style="font-family:"Gill Sans""><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="mso-bidi-font-size: 14.0pt;font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial;mso-fareast-language: NL">‘</span><span style="font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Verdana; mso-fareast-language:NL">There is a feeling that you are living within a project, and that the Steppe is a huge expositional field that demonstrates a set of artifacts. The cultural strata, which have been accumulated here during the time of their development by man, are specifically perceived in this vein. Materialized in the “blue dream” of “eternal spring,” the color blue has spread throughout the territory of Kazakhstan, adding some optimistic luster to the dim nature of our steppe.’ Zo schrijven ze op hun website.<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia; "><span style="font-family:"Gill Sans""></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Verdana; mso-fareast-language:NL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia; "><span style="font-family:"Gill Sans"">Nu tonen ze een installatie met een grote verzameling spullen eveneens gebaseerd op </span><span lang="EN-US" style="font-family:"Gill Sans";mso-bidi-font-family:Arial; mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:NL">socio-coloristische’ verhoudingen.</span></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:"Gill Sans""><o:p> </o:p></span></p> <!--EndFragment--> <!--StartFragment--> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;mso-pagination: none;tab-stops:28.0pt 56.0pt 84.0pt 112.0pt 140.0pt 168.0pt 196.0pt 224.0pt 252.0pt 280.0pt 308.0pt 336.0pt; mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 48px;"><br /></span></p> <!--EndFragment--></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-12748116391409086632009-11-18T10:02:00.001-08:002009-11-18T10:10:36.808-08:00Kapel van het niets, Thierry de Cordier<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh9zS3k5v9Lzmj6y7KxfLT6eHoZ3_yo_h1yMkUjKxZd0igJwnxKeP0ljsXmJzAq74XGCxTUZLtaRyN865ZaIWF-bTw2sLbZ1dHwE43-Kbr-Hn3MDQxuw8kKaZmpctbggl4heYnhNUulSs/s1600/IMG_5653.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh9zS3k5v9Lzmj6y7KxfLT6eHoZ3_yo_h1yMkUjKxZd0igJwnxKeP0ljsXmJzAq74XGCxTUZLtaRyN865ZaIWF-bTw2sLbZ1dHwE43-Kbr-Hn3MDQxuw8kKaZmpctbggl4heYnhNUulSs/s400/IMG_5653.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405506382379486610" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCwI6Xe-I6mf5FyIGdZEZNltW0cKqynYoHpa6hFmzQlORasED0QqkBLiBh55NvrfcAOG5LnNPJfHetyJ9JrLg-gsYvnehAquReZXlqS0uywr6u76ZOvljcdiKF1Axb9Cwc7P1K5FS-g54/s1600/IMG_5626.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCwI6Xe-I6mf5FyIGdZEZNltW0cKqynYoHpa6hFmzQlORasED0QqkBLiBh55NvrfcAOG5LnNPJfHetyJ9JrLg-gsYvnehAquReZXlqS0uywr6u76ZOvljcdiKF1Axb9Cwc7P1K5FS-g54/s400/IMG_5626.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405506375353682978" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtNpoPGFyBQzT6QfsWi0nGTxG1em9NQwpQEjg1qJWHYDa1KicsqWWBuu72rzuENwP5MU3XMCSv2EPl4jCKFCoueuEkQrrfXsEvo7P1wydUWAEuRyYhOiR8oQ0l5EsHAANCubqzNY_CRjA/s1600/IMG_5613.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtNpoPGFyBQzT6QfsWi0nGTxG1em9NQwpQEjg1qJWHYDa1KicsqWWBuu72rzuENwP5MU3XMCSv2EPl4jCKFCoueuEkQrrfXsEvo7P1wydUWAEuRyYhOiR8oQ0l5EsHAANCubqzNY_CRjA/s400/IMG_5613.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405506364979631026" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG8zil2C0YHJIWShuzPQTXrlJav0I1JHHgNjiX5lW_cES_siq79ny7hzdnHQQbClsVc585XrjH52dTS80DOXQXSwLQxeMVNTHNIwKYAHnRWxavvA9sbfqaB_znwVgQdgpHZEuBWLIZ09Y/s1600/IMG_5599.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG8zil2C0YHJIWShuzPQTXrlJav0I1JHHgNjiX5lW_cES_siq79ny7hzdnHQQbClsVc585XrjH52dTS80DOXQXSwLQxeMVNTHNIwKYAHnRWxavvA9sbfqaB_znwVgQdgpHZEuBWLIZ09Y/s400/IMG_5599.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405506363778162258" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjct3wSmhwe8ONa0PvQsjGuw3FluGCf4qYzFFHlU-vrgn7Vc1rAUZUzA-IxFH97Nhl7TQqsS0vBKnG8HNJHj1MrZua7T85EDWOJiWDxyomTvrKNC9GIDnR6YZ5MQ-cpwZ5FcLtCgY4yXoM/s1600/IMG_5595.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjct3wSmhwe8ONa0PvQsjGuw3FluGCf4qYzFFHlU-vrgn7Vc1rAUZUzA-IxFH97Nhl7TQqsS0vBKnG8HNJHj1MrZua7T85EDWOJiWDxyomTvrKNC9GIDnR6YZ5MQ-cpwZ5FcLtCgY4yXoM/s400/IMG_5595.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405506355939858194" /></a><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><br /></p> <!--EndFragment-->mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-9340867587918972192009-11-18T10:02:00.000-08:002009-11-18T10:20:40.792-08:00Kapel van het niets, Thierry de Cordier<!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De kapel van het niets van Thierry de Cordier</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In de auto op weg naar de kapel van het Niets schijnt de zon recht in mijn ogen. Omdat ik mijn zonnebril ben vergeten op deze koude regenachtige herfstdag moet ik dit ongemak maar voor lief nemen. Gelukkig zit ik op de stoel naast de bestuurder en sluit </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">in de warmte van de zon mijn ogen. Weg doezelend en met het grijs van niets zien voor ogen dwalen mijn gedachten naar de opera De Overwinning op de Zon (1913). Malevich ontwierp de decors en kostuums voor dit spektakel waarin de mens in een soort ultieme hoogmoed en dadendrang de zon naar haar graf draagt en haar in de aarde laat zakken om zo een nieuwe lichte wereld te scheppen. Ik ben op weg naar Duffel.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In Duffel, iets beneden Antwerpen heeft Thierry de Cordier een kapel gebouwd op het terrein van het</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> psychiatrisch centrum Sint-Norbertushuis</span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, een groot complex met verschillende voorzieningen en een ziekenhuis. Men wilde een stilteruimte waar de patiënten zich konden terugtrekken.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">We parkeren de auto en aan de rand van het terrein schemert de zwarte kapel al tussen de</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">half kale bomen door. Het is een strenge zwarte doos van beton dat </span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">met doek is overspannen en ingesmeerd met bitumen. </span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De deur is amper zichtbaar. Inmiddels is het buiten grauw en donker geworden maar toch is het binnen in de kapel licht. Tegenover een kale betonnen bank bevindt zich een witte muur van wel 10 meter hoog die het licht naar binnen reflecteert. Deze muur steekt boven de zwarte doos uit. Voor deze muur is een stuk van het dak opengelaten en door deze rechthoekige open verbinding met de buitenlucht valt regen naar binnen en dwarrelen </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">bladeren omlaag. Op de grond liggen dan ook plassen water en de muren zijn aan weerszijden groen uitgeslagen. De hoge muur is wit, echt helder wit. Het ruikt naar kruit, de afgeschoten vuurpijl staat nog op de betonnen bank. De architectuur doet eigenlijk niets anders dan een stukje van de wereld afscheiden om dat stukje heel goed te kunnen bekijken, zonder dat je wordt afgeleid door een teveel aan indrukken, beperkt, intens. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Een soort black box voor het menselijk brein waarin de oplossing verborgen zit. Als je hersenen overuren maken, je gedachten rondjes draaien tot je gek wordt, hoe zet je dat gek geworden mechanisme weer stil? Of dat je hoofd zo is vertraagd dat de gedachten niet meer willen opstarten en je gedachten in een vreemd wezenloze leegte dwalen. Hoe weer op te starten? De grote witte muur van het niets is altijd wit, wijst omhoog naar het grote niets, naar de wereld of juist het niet wereldse. Daar zit je dan als mens ongemakkelijk tegenover op een betonnen bank. Stil. Een kale ruimte waarin alles stilvalt.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">‘Zon, je hebt passie gebaard, en je hebt met ontstoken straal gebrand. We zullen je met een stoffige deken bedekken, we zullen je opsluiten in een betonnen huis.’ roept de mens in</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> de overwinning van de zon. In de kapel van Cordier wordt de zon niet opgesloten maar binnengehaald en het is de zon, haar licht, die overwint, die alles laat zien. En dat is genoeg. </span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Het licht laat je tussen deze muren als een vergrootglas kijken. Tegenover de grootheidswaanzin van de mens neemt het besef van nietigheid naast je plaats op de bank. Kijkend naar het licht, het mossige groen en de plassen water besef je dat dit is wat er is. </span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De kapel is </span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">een ruimte die zijn adem inhoudt en daarna zachtjes uitblaast, als een ademhalingsoefening.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Voor de witte muur staat een vierkante zwarte paal, als de mens, de houten paal is bekleed met een doek waarin kleine reparaties zichtbaar zijn, vanaf de kop valt een strip losjes naar beneden, je weet niet of dat hoort of niet. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Gevraagd naar zijn visie op de wereld antwoordt de Cordier (in het boek de Wijnjaren) ‘Z</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">onder betekenis, als een wrat op een vinger. Stel je een lichaam voor.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Dat lichaam heeft een hand met een vinger waar zich, door louter toeval, een wrat bevindt. Het lichaam vertegenwoordigt, in mijn symboliek, het alles. De hand met vinger is dan de wereld en de wrat is de mensheid. Dat wil zeggen dat de wrat, de mensheid, leeft van deze vinger aan de hand van het grote lichaam. De wrat is dus een parasiet, een kleine ziekte, een anomalie. En of die wrat nu wel of niet akkoord gaat, dat verandert niets voor het grote lichaam. Het grote lichaam lijdt niet. Het voelt hooguit jeuk of gekietel. Met als gevolg dat die wrat er simpel</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">gewoonweg is, die heeft geen betekenis. En op een dag verdwijnt ze, even geluidloos als ze is gekomen. Het enige probleem dat zich voordoet tijdens zijn miserabele bestaan is dat de wrat het grote lichaam beschadigt.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Maar slechts een heel klein beetje.’</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Het is wonderlijk ruimdenkend dat een Christelijke instelling een kapel met zo’n nihilistische</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">naam als de Kapel van het Niets op zijn terrein laat bouwen. Een wit Mariabeeld</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">staat op een sokkel tegenover de deur alsof ze iedere keer dat de deur opengaat even verwonderd naar binnen kijkt. Alsof ze bescheiden een pas op de plaats maakt. Zou deze ruimte dan wel soulaas bieden waar het geloof het niet voor elkaar kreeg?</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Als we dan toch een kietel zijn in het grote geheel dan krijgen alle zorgen een ander perspectief.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Vanuit de stilte, vanuit het niets,</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">is het makkelijker om los te laten.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De kapel van het Niets wordt wel eens vergeleken met Het Zwarte Vierkant van Malevich, dat de grens vormt van het tastbare naar het immateriële, het Zwarte Vierkant zet de ervaring open naar een nieuwe wereld, naar ‘Gods aangezicht’ of het nieuwe begin waar alles weer mogelijk is. Maar misschien is de kapel nog meer verwant </span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">met </span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">een omfloerst kleurvlak van Mark Rothko die zijn schilderijen het liefst in een kapel wilde laten zien. In de begrenzing van het kleurvlak opent de wereld zich als een onzichtbare kracht, de wereld van een god die slechts als leegte aanwezig is.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span></p> <!--EndFragment-->mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-82756726461115092052009-11-08T12:33:00.000-08:002009-11-18T10:17:23.190-08:00Club Mama Gemütlich van Christiaan Bastiaans<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhucWdrAP3PWzlwKePogU9QTQF91yOlnVOeQCCRNKQxLjUSj35bK6KGnWMoN-R-IaOUI4sU3SeOklBN2ktu3CLVWYM9mik01JNNTDtN-casuFK95GX4qL8bqxRjzjaNhl3BlipDbcIr9-M/s1600-h/notities.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhucWdrAP3PWzlwKePogU9QTQF91yOlnVOeQCCRNKQxLjUSj35bK6KGnWMoN-R-IaOUI4sU3SeOklBN2ktu3CLVWYM9mik01JNNTDtN-casuFK95GX4qL8bqxRjzjaNhl3BlipDbcIr9-M/s400/notities.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401839254972946754" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNWe3qB7ukazjbIg0dQCXqg4GNJU-uSnl8xT56hQAVHX7Eg0QwTGFCWHHtxT0GEOz2yuUPYzSYCqrxOSH4XqccRrpPzOWTIPiDSR0R-IhUeLKXOIx_I48p81ZIEjp2vcXpvWFi5rYS1tE/s1600-h/IMG_5539.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNWe3qB7ukazjbIg0dQCXqg4GNJU-uSnl8xT56hQAVHX7Eg0QwTGFCWHHtxT0GEOz2yuUPYzSYCqrxOSH4XqccRrpPzOWTIPiDSR0R-IhUeLKXOIx_I48p81ZIEjp2vcXpvWFi5rYS1tE/s400/IMG_5539.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401836838016742482" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-BHKZacopa76SjbTx1VNf3BGH4-r1e29hyQcZ3_CPczQYkI1ardhEEk6etk5q4EvPwLUhQvbrcM4i2K6A-8IRMoZ26Qskvj_xPh1LPWC_zeD5J19bA-gC7dPT3vUs_MHhhhIrHv5W3Ho/s1600-h/IMG_5547.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-BHKZacopa76SjbTx1VNf3BGH4-r1e29hyQcZ3_CPczQYkI1ardhEEk6etk5q4EvPwLUhQvbrcM4i2K6A-8IRMoZ26Qskvj_xPh1LPWC_zeD5J19bA-gC7dPT3vUs_MHhhhIrHv5W3Ho/s400/IMG_5547.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401836834010315922" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaqEEWXlEGLlNvb-eQKBPS9VVymRaVgwGY8fQoZfeusy8i7Jbiu6fvsSa1VA1vpIdbmYlJDwf_p3gt46LY1UZ95GHtbwHP9Zw1pUGU1LZFXsbQFvjsR-NtkxPk4TmVpV_k_W1tWveRlnA/s1600-h/club6.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaqEEWXlEGLlNvb-eQKBPS9VVymRaVgwGY8fQoZfeusy8i7Jbiu6fvsSa1VA1vpIdbmYlJDwf_p3gt46LY1UZ95GHtbwHP9Zw1pUGU1LZFXsbQFvjsR-NtkxPk4TmVpV_k_W1tWveRlnA/s400/club6.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401836828977269154" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP-dKeZOBAHoJZYxrWkiUby7lnCnavEJQR71TYBPqUh5NmYTbKfxhlS9H9wBvpGP80W4Pr8vqh4nQG4cfCv20I2Os8hsx5M-Q6hzMmSQ68U8FBFzJDJtw20Ay4ayP569dy2eC_pBCDags/s1600-h/club5.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP-dKeZOBAHoJZYxrWkiUby7lnCnavEJQR71TYBPqUh5NmYTbKfxhlS9H9wBvpGP80W4Pr8vqh4nQG4cfCv20I2Os8hsx5M-Q6hzMmSQ68U8FBFzJDJtw20Ay4ayP569dy2eC_pBCDags/s400/club5.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401836828776812498" /></a><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Club Mama Gem</span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ü</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">tlich van Christiaan Bastiaans, Een expositie als een verstilde implosie</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Op de avond van de millenniumwisseling vraagt de interviewer aan hoogleraar Nico Frijda wat volgens hem de emotie van de 20e eeuw is, en Frijda noemt zonder aarzeling de impuls tot destructie, met als vanzelfsprekend daaraan vastgeplakt het verdriet. Met champagne werd dus ook het bloed van de afgelopen honderd jaar weggespoeld. Veel van dat</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">geweld, met name in Afrika, vond plaats onder minimale aandacht van de rest van de wereld en dat zijn precies de gebieden waar Christiaan Bastiaans veelvuldig naar toe is gereisd met als doel de betrokkenen te ontmoeten, daders en slachtoffers, om zo het onmogelijke te begrijpen.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Als kunstenaar maakt hij de gevolgen van het geweld tot kern van zijn werk. Zijn fantastische expositie Club Mama Gem</span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ü</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">tlich is een samenvatting van twintig jaar werk, met tekeningen, </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">sculpturen (de verschijningen) en een</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">film (onder dezelfde titel) waarin Jeanne Moreau de hoofdrol speelt.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">‘Als je dan ziet hoe deze mensen toch weer doorgaan, de moed hebben om verder te leven, dan moet je daar zelf ook iets tegenover stellen’, verklaarde Bastiaans zijn werk. In Club Mama Gem</span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ü</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">tlich overheerst de stilte, als het enig mogelijke antwoord van de kunst op al dat geweld, een stilte waarin je als individu beseft dat kunst zich onttrekt aan meningen en discussies, een stilte van meevoelen en empathie. De naam Club Mama Gem</span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ü</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">tlich, als plek van troost, heeft zijn oorsprong in de bars in Japan waar de barvrouw een speciale opvangfunctie heeft, daar kan de ‘salaryman’ z’n verhaal kwijt en de barvrouw luistert. De vreemde naam levert een ongemakkelijk ‘veilig’ op en de woorden in verschillende talen leveren ook een plek van vele nationaliteiten op. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Tegenover de explosie van geweld staat Christiaan als kunstenaar, alleen, luisterend, kijkend en hij doet verslag. Zoals in de tekening waarin een strijder van het rebellenleger een geitenbout op zijn hoofd heeft gebonden waar de vliegen omheen zoemen. Door het agressieve onberekenbare gedrag van de soldaten kon Bastiaans onmogelijk een foto maken maar ‘s avonds maakte hij de tekening van deze bizarre scene, die nu op de expositie te zien is, te midden van al die andere aangrijpende situaties. Een stille reporter, zonder oordeel, meevoelend.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Het is alsof Bastiaans het geweld in evenwicht wil brengen door het te omringen met stilte, een intense stilte die reflecteert op het gebeurde. In tekeningen wordt het realisme van de foto’s weggetekend, alles is onderhuids, verstild. Schrijnend. Bastiaans vergeleek zijn expositie met die van Folkert de Jong, op dit moment te zien in Groningen, als het Kabuki theater tegenover het Noh theater, het een richt zich met kracht naar buiten terwijl het Noh theater meer naar binnen gaat. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Club Mama Gem</span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ü</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">tlich is een project dat tegen grenzen duwt, gevaarlijk, want schoonheid vinden in de ellende van anderen is op het randje van acceptabel. Maar de schoonheid in het werk van Bastiaans poetst niets weg, maakt niet soepel wat alleen maar schor en stroef is, maar maakt het mogelijk om er naar te kijken. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In de film die in het midden van de tentoonstelling wordt getoond in een groene legertent speelt Jeanne Moreau de rol van La Vivre. Ze draagt een statige jurk van glanzende witte stof waarin slogans van de hulpverleningsorganisaties</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">zijn geweven, wit in wit alsof de woorden erin zijn geblazen. De stof is door Bastiaans bedacht, de jurk is een ontwerp is van Corn</span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">é</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> Gabriel. Aanvankelijk zou de jurk een kap krijgen, maar dat veranderde richting vlinder, dat werd te ingewikkeld en nu heeft de jurk een hoge rondlopende kraag als een strik. Een vreemd feestelijke jurk in een nachtclub die geen nachtclub is, al hangen er in </span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">éé</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">n scene gekleurde lichtjes, een onbestemde pleisterplaats.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De film wordt gedragen door stilte. De 7 scènes zijn bevroren in hun beweging, tableaux vivants waar de camera langs glijdt, begeleid door stemmen die klinken als de mantra’s van mediterende monniken: reeksen woorden, ritmisch benoemend en bezwerend. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Niemand kan de stilte beter acteren dan Jeanne Moreau. Manon de Boer schreef over haar rol in La Notte van Antonioni: her silent face occupies a space between the viewer and the story unfolding around her that reminds me of the blank white spaces between paragraphs in the books of Marguerite Duras, a space or silent that speaks. Het is bekend dat Moreau en hekel heeft aan method acting, haar spel ontstaat vanuit het moment van concentratie. In Club Mama Gem</span></span><span style="Lucida Grande""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ü</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">tlich communiceert ze in de gebarentaal van de doven, ze maakt heel langzaam en bedachtzaam de precieze gebaren. In opperste concentratie. Christiaan Bastiaans leerde eerst zelf de gebarentaal om het vervolgens Jeanne Moreau te kunnen voordoen, iedere avond in een hotel nabij de set.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">‘Haar ingehouden kracht.. Ze heeft niet zoveel nodig, ze begreep meteen als ik iets wilde, verstild met op het laatst meer dramatiek, ze gaat uit van hoe de regisseur het wil.’ </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Het is niet nodig om de gebaren precies te kunnen lezen, evenmin als het mogelijk is om de reikwijdte van de woorden te kunnen begrijpen. De betovering werkt, en je wordt meegevoerd naar die onbekende plek waar maskers emoties verbergen, waar de tijd is stilgezet zodat de beelden zich kunnen vastzetten in je geheugen. Bezwerende teksten, een helend ritueel. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De eerste beelden van de film tonen witte geweven stof als dik verbandgaas met daarover heen in een streep de woorden; Virus burnt a hole in time. Alsof geweld een ziekte is die valt te genezen.</span></span><span style="mso-bidi- font-family:Monaco;mso-fareast-Apple LiGothic Medium";mso-bidi-"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Yoshi Oida doet de stem van Cyto Kine, een cytokine is een proteine die een rol speelt in de immuunafweer.</span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Rutger Hauer is Molecular Scarlet. Onder de huid begint de genezing, La Vivre troost met gebaren. </span></span></p><p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Um nur noch zu leben. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <!--EndFragment-->mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-64020651355304878742009-11-01T12:20:00.000-08:002009-11-16T06:23:59.931-08:00In gesprek met Jeanne Moreau over Club Mama Gemutlich van Christiaan Bastiaans<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7WQXH4_2xTipLrsz6W5hM9ycGLr21mTbOduxaIcy77K8hQgHxNTA09iEL5A2dgszH4oWhl_oRlBmQWlDPoTWmeub-05_bv9fyTcdlfJZUMI8CFMj4dAhmU9xJHco_Ly2PXDWtr6ZxUTw/s1600-h/club1.jpg"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7WQXH4_2xTipLrsz6W5hM9ycGLr21mTbOduxaIcy77K8hQgHxNTA09iEL5A2dgszH4oWhl_oRlBmQWlDPoTWmeub-05_bv9fyTcdlfJZUMI8CFMj4dAhmU9xJHco_Ly2PXDWtr6ZxUTw/s400/club1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399233639088553554" /></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXmwDuEKkFlX0NQs5mVNfB0b7gr9PCLhpThXK9EJerkXsU1Gq5TWQvlaJaqmdB8GSzbkVo9FHStJIp_4cPkMTe4nON31bsK759vCuxm9IWhGCLY3d7VJx_dxnpMlXyi9RWMiKQR24epl0/s1600-h/jeanne.jpg"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXmwDuEKkFlX0NQs5mVNfB0b7gr9PCLhpThXK9EJerkXsU1Gq5TWQvlaJaqmdB8GSzbkVo9FHStJIp_4cPkMTe4nON31bsK759vCuxm9IWhGCLY3d7VJx_dxnpMlXyi9RWMiKQR24epl0/s400/jeanne.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399233496127256658" /></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5F8Zes0sjFSa4dw4a7f8wxg5iX_oVLJoC7jkJBB5NJYJlsdYrSDCFoQNoayOsxlPsP4MbNF-LxP-tlBHVHVks5TnkB3g500e38kLtjt1RRH5I2zX78LPW9uL7PkLleUfSyrMBdljgqs0/s1600-h/club3.jpg"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5F8Zes0sjFSa4dw4a7f8wxg5iX_oVLJoC7jkJBB5NJYJlsdYrSDCFoQNoayOsxlPsP4MbNF-LxP-tlBHVHVks5TnkB3g500e38kLtjt1RRH5I2zX78LPW9uL7PkLleUfSyrMBdljgqs0/s400/club3.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399233494840975346" /></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTB-SRM2H73exZaGmFcZat3rzgA4tKbeZ7d4Ejpmqm3tSFDAuWmdAgwtlZVzltVMmeEIG20B9Dn7HlZobatrEd7QuvjYtK9W_oUzSU25ivb-3n1yVUgJ5Y1p1qZaZWtM_juxh2sdJ0gxk/s1600-h/club2.jpg"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTB-SRM2H73exZaGmFcZat3rzgA4tKbeZ7d4Ejpmqm3tSFDAuWmdAgwtlZVzltVMmeEIG20B9Dn7HlZobatrEd7QuvjYtK9W_oUzSU25ivb-3n1yVUgJ5Y1p1qZaZWtM_juxh2sdJ0gxk/s400/club2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399233494030749138" /></span></a><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In gesprek met Jeanne Moreau over Club Mama Gemutlich van Christiaan Bastiaans:</span><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> I was just obedient.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: normal; "></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: normal; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Tegenover me aan tafel zit Miss Moreau, zoals ze graag wordt aangesproken, ze verontschuldigt zich dat ik heb moeten wachten, en ze legt uit dat ze niet zozeer moe is maar dat ieder persoon met wie ze in gesprek gaat anders is en een eigen benadering meebrengt. ‘Tussendoor heb ik even rust nodig want</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ieder gesprek is weer een nieuwe wereld waar ik in binnen stap. En ik wil niet steeds dezelfde dingen zeggen’.</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: normal; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Ze houdt van de kleuren van de roze en paarse bloemen die ik heb meegenomen en weet zelfs hun naam: lathyrus. En ik geef haar de mister Motley waarin werk van Christiaan Bastiaans is gepubliceerd. ‘Ik lees veel maar dan romans en boeken over filosofie. Ik ben niet zo gewend aan deze kunsttijdschriften. Mooi formaat.’</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Heeft u een speciale band met hedendaagse kunst? </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: normal; "></span></span></i></p><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-style: normal; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Nee, Ik heb een speciale relatie met de wereld waar we in leven, en dat is hedendaags. Kunst is de reflectie op wat er in de wereld omgaat. Het werk van Christiaan gaat over deze wereld. Ik wist eerst niet zoveel over zijn achtergrond maar na het lezen van de tekst in de catalogus begrijp ik meer, over zijn veelkleurige culturele afkomst, zijn moeder, zijn vader en de periode van kolonisatie. Over zijn zoektocht, de manier waarop hij rondtrok en weer verder ging. De tocht door Nieuw Guinea die die zijn vader als spion voor de Nederlandse geheime dienst maakte in 1944 en die Christiaan opnieuw ondernam maar dan in tegengestelde richting, in een poging om het te begrijpen. En ook al vindt hij niets, toch vindt hij iets want als je met zoveel nieuwsgierigheid op zoektocht gaat dan kom je altijd met iets bijzonders thuis. Het gebaar om een werk te maken en het dan vervolgens in brand te steken en achter te laten, en weer door te gaan, dat vind ik moedig.</span></span></i></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Christiaan is zo betrokken bij de vaak moeilijke omstandigheden waaronder mensen moeten overleven. Tijdens zijn reizen naar oorlogsgebieden tekent hij om vast te leggen en te denken en daar ligt de bron van de film Club Mama Gemutlich.</span></p> <p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Denkt u dat kunst een speciale rol heeft in relatie tot deze wereld?</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Tijdens deze gesprekken vandaag dacht ik over wat nu de schoonheid van kunst is. Kunst is niet militant, politici zijn militant, politici doen dingen, zeggen dingen, en vertellen mensen wat goed voor hen is. Kunstenaars doen dat niet, die volgen. Christiaan volgt zijn vader, en in plaats van de dingen op een grove manier te tonen, zoals we dat op foto’s en televisie zien of in documentaires die de oorlogen volgen, met dode lichamen, huilende vrouwen en hongerende kinderen, heeft hij een manier van zeggen in zijn sculpturen, we noemen het sculpturen, die juist de lichamen doet verdwijnen en hen zo aanwezig laat zijn, juist in hun afwezigheid. Het is alsof je hun ziel, hun pijn en de schoonheid op hetzelfde moment ervaart, zelfs in de meest donkere gedaanten; die donkere figuur dat is zeker een strijder, misschien is hij een van de moordenaars, dat is mogelijk. Een van de silhouetten heeft kleine zakjes hangen op de schouders, een ander iets wat lijkt op een geweer, we zien figuren granaten dragen, om zichzelf te doen exploderen om zo andere mensen te kunnen doden. Toen ik die verschijningen, zoals Christiaan ze noemt, bekeek en wat rondliep door de expositie maakte een van die figuren een kleine beweging en ineens was er een immense grote figuur in zwart en wit, die in de ruimte bewoog waarvan ik vervolgens de voorkant zonder een gezicht zag. Zo indrukwekkend.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">It is so provocative.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Misschien zullen sommige mensen het werk afwijzen omdat het niet figuratief genoeg is, maar sommige mensen willen het gewoon ook niet begrijpen. Maar als je je gevoel opent dan zie je schoonheid. Het bevat een stilte die levend is, niet rigide als een kadaver maar een bewegende stilte.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span></p> <p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In de film speelt Jeanne Moreau La Vivre, een vrouw die middels de doventaal communiceert en zo heelt en troost brengt. Hoe was het om in stilte te acteren?</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Ik acteerde niet, ik volgde slechts de gebaren, ik dacht niet na over het karakter, dat doe ik nooit. Christiaan gaf ons voortdurend het gevoel dat we het spel in onze macht hadden, hij voelde aan wat we als acteurs nodig hadden. Ook de andere spelers, ook al spraken ze niet, waren betrokken, aanwezig en gelukkig. Er was geen sprake van geduld of ongeduld, het was betoverend.</span></p> <p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Was het anders om in een kunstproductie te spelen dan in een speelfilm?</span></i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Een film kan natuurlijk evengoed een kunstwerk zijn maar daar heb je altijd een verhaal van begin tot het eind. Soms begin je met spelen in het midden van de vertelling en eindig je met het begin. Maar er is een constructie en dus moet je voortdurend voor ogen houden in welk deel je bent.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Het spelen neemt</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">zo’n zes tot acht weken in beslag. Het is heel anders. Mama Gemutlich was niet zozeer een uitdaging maar meer een open verwachting. De opnamen vonden in totaal vier dagen plaats en op dat moment ontdekte ik het materiaal dat hij gebruikte, ik zag de jurk en</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ontdekte welke make-up Christiaan in gedachten had. Ik vond het prachtig, ik was in voor alles. Het hele proces verliep stapsgewijs. Ik ontmoette Christiaan in januari en we hebben als eerste de stem, de voice over, ingesproken in Parijs. Ik wist niet</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">hoe het zou worden, met de andere stemmen en de enscenering. De film heb ik nog niet gezien.</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Wat voor een regisseur is Christiaan Bastiaans?</span><span class="Apple-style-span" style=" ;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style=" ;"></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style=" ;"><span class="Apple-style-span" style=" ;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Hij vertelde me over de gebaren en hoe hij het wilde,</span></span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style=" ;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span></span><span class="Apple-style-span" style=" ;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">I was just obedient. Hij is een speciaal persoon en een groot kunstenaar. Weet je, sommige kunstenaars zijn groots maar onaardig, dat gebeurt. Er zijn grote schrijvers en soms verzucht je dan, ik wou dat ik hem had ontmoet had, maar anderen reageren dan met: wees maar blij van niet. Het is ook een persoonlijk iets dat per keer anders kan zijn. Ik ben ervan overtuigd dat Picasso naar sommige mensen heel charmant is geweest en verschrikkelijk voor anderen. Christiaan is een heel dierbaar persoon.</span></span></span></p> <p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Wat deed u besluiten om mee te doen aan deze productie</span></i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">? </span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Dat kwam door zijn aanwezigheid, toen ik zijn ogen zag. De energie in dat kleine lichaam, en dan bedoel ik de fysieke energie. Christiaan stuurde me een boek over het stuk dat hij in Japan had gedaan, en dat sprak me enorm aan, ik ben gevoelig wat betreft Japan, ik kom daar al sinds 1960, werk er geregeld en heb er veel vrienden. We hebben samen veel gemeen, Pasolini, Fassbinder, en een schrijver als Mallarme. </span></p> <p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In Les Valseuses is het ook een oudere dame die de wereld zachter maakt. Is het makkelijker om troost te brengen als je ouder bent, maakt ervaring je milder?</span></i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></p> <p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Jeanne Moreau is het echter niet eens met deze vergelijking:</span></i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">In Les Valseuses gaat het om een echt persoon in de echte wereld, dat is anders.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">La Vivre, brengt troost in de wereld maar misschien is ze niet echt, misschien is niemand in Club Mama Gemutlich echt, misschien is het een dagdroom. Het is ook niet surrealistisch, het is een kunstwerk zonder enige context, totaal op zichzelf. Dat is waarom het zoveel oproept. Het</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">is absurd, een absurditeit die de andere kant laat zien, a world in itself. Het is als muziek, het heeft een bezwerende werking.</span></p> <p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">En Christiaan heeft u een beetje betoverd?</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: normal; "></span></span></i></p><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span class="Apple-style-span" style="font-style: normal; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Ja en ik ben blij dat hij dat deed, dat is wat ik verwacht van mensen, het voedt mijn leven, het maakt mijn nieuwsgierigheid wakker.</span></span></i></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span></p><p class="MsoNormal"> <!--StartFragment--> </p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style=" ;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">De film "club Mama Gemutlich' staat </span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">centraal in de gelijknamige tentoonstelling in het </span></span><span lang="EN-US" style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Kröller-Müller Museum</span></span><span lang="EN-US" style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span style=""><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">(van 30 oktober 2009 tot en met 21 februari 2010)</span></span></p> <!--EndFragment--> <p></p><p class="MsoNormal"> </p><p class="MsoNormal"> </p> <!--EndFragment--></div>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-41569273081897757602009-10-31T09:13:00.001-07:002009-11-18T10:17:50.887-08:00Mat Collishaw in het Freud Museum<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqGtmnlzHMBhRXgXx3rk9-r6Ix3TQEvBslnlC0ZwMSUz7BV5JXjHt4TMPrme7aynmhq3-2XMyCxsjNFn-OH-ZuB6o-pbVrptTWOrZ11FkyOlkxOUBJLY2EbOtrMT-IJ1FanYeGBLCNSJg/s1600-h/bloemen.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqGtmnlzHMBhRXgXx3rk9-r6Ix3TQEvBslnlC0ZwMSUz7BV5JXjHt4TMPrme7aynmhq3-2XMyCxsjNFn-OH-ZuB6o-pbVrptTWOrZ11FkyOlkxOUBJLY2EbOtrMT-IJ1FanYeGBLCNSJg/s400/bloemen.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398798437117302914" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF7r6h_KnDrCn4L9Ma3P2CgxSKNLh9rCueTYC92_9UmO9PPf8nw0-N3AmtT-q9sD8a_rBomCbKMOpjlV2mXeB_1YpuhZVoAGRu3ZY95uYBDqkfvhbEHkSwJwfHk0CNpA1ID2lwJVrCSTE/s1600-h/divan.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF7r6h_KnDrCn4L9Ma3P2CgxSKNLh9rCueTYC92_9UmO9PPf8nw0-N3AmtT-q9sD8a_rBomCbKMOpjlV2mXeB_1YpuhZVoAGRu3ZY95uYBDqkfvhbEHkSwJwfHk0CNpA1ID2lwJVrCSTE/s400/divan.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398798436583938210" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH2s11UcSC9viyrptv2DTuHfmCTEdXq_-E6BaCImLf3wyaY_xcm5YevgyrEtf5qB5ypULqIKQpAFXDgDNOEk2hPpjjS_tXSyDzzVf5TWD_oZ9ArnPd9g9y_QKgdmRf32TG3qkl-cTg4dc/s1600-h/gordijn2.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH2s11UcSC9viyrptv2DTuHfmCTEdXq_-E6BaCImLf3wyaY_xcm5YevgyrEtf5qB5ypULqIKQpAFXDgDNOEk2hPpjjS_tXSyDzzVf5TWD_oZ9ArnPd9g9y_QKgdmRf32TG3qkl-cTg4dc/s400/gordijn2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398798435620554450" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi14QjGdMhmoBy8CcPjNhyphenhyphenS3QHiyrHoBdQ0OiqdRZJrnFwhM3Bg0J2GRMvPtQ-UDFH7VL9qmw-dlv2Nifxg3Omut_6ofVs30qMAzjLt7ALAnDqIDSnSYGL1XjZQyWaN_4ngq6cLkfkWimw/s1600-h/lamp2.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi14QjGdMhmoBy8CcPjNhyphenhyphenS3QHiyrHoBdQ0OiqdRZJrnFwhM3Bg0J2GRMvPtQ-UDFH7VL9qmw-dlv2Nifxg3Omut_6ofVs30qMAzjLt7ALAnDqIDSnSYGL1XjZQyWaN_4ngq6cLkfkWimw/s400/lamp2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398798432430778738" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip6bHV8CfjHu-QQwR2gU94_JiXEj6YrqcjuKf-NAJYqk1A7ROgTEQIKeVkbattbjLolGRqn-uZI0i5z-Rn4HFGyQaPIy3_gHWh1__bgzLQKzBS4lAcHv-NM58cdk0g-w8BcCyo4Dh4E8o/s1600-h/boom.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip6bHV8CfjHu-QQwR2gU94_JiXEj6YrqcjuKf-NAJYqk1A7ROgTEQIKeVkbattbjLolGRqn-uZI0i5z-Rn4HFGyQaPIy3_gHWh1__bgzLQKzBS4lAcHv-NM58cdk0g-w8BcCyo4Dh4E8o/s400/boom.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398798425827765570" /></a><br /><p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Al jaren lang was ik van plan om het Freud Mueum in Londen te bezoeken en de beroemde sofa eens met eigen ogen te bekijken en op een herfstige dag in oktober kwam het er dan eindelijk van. Als mooi extra was daar de expositie van Mat Collishaw, de laatste in een serie waarin James Putnam hedendaagse kunstenaars uitnodigde om installaties werk te maken voor deze plek. Sophie Calle, Tim Noble & Sue Webster en Sarah Lucas gingen hem voor. Mat Collishaw nam als uitgangspunt een prent die boven de sofa van Freud hangt waarop de neuroloog Charcot een hysterische vrouw toont aan zijn studenten. Freud werkte in 1886 een aantal maanden met de Franse neuroloog Jean Martin Charcot samen en was onder de indruk van zijn radicale denkbeelden. Charcot gebruikte hypnose om mensen van hun geestesziekten te genezen en beweerde dat niet alleen vrouwen maar ook mannen aan hysterica konden lijden. Freud</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">bracht deze denkbeelden mee terug naar Wenen maar dat kreeg weinig bijval. Hypnose zag men als oplichterij en hysterie was een vrouwenziekte, het woord is immers afgeleid van het Griekse woord voor baarmoeder. Mat Collishaw plaatste boomstronken in de studeerkamer van Freud waar de platenspeler die erin is verwerkt bedwelmende vogelgeluiden laat horen. In de slaapkamer van Anna, de dochter van Freud en gespecialiseerd in kinderpsychologie staat een zoetroop en in het trappenhuis hangt een foto van een kwetsbare beschadigde vlinder.<br /></span></span></p> <!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Freud vluchtte in 1938 voor de Nazi’s uit Wenen en woonde de rest van zijn levensjaren in dit huis in </span></span><span style="mso-bidi-mso-bidi-;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Hampstead. Met hulp van invloedrijke vrienden lukte het hem om zijn meubels, boeken en kunstcollectie mee te verhuizen en zo kreeg zijn studeerkamer dezelfde sfeer als in de Berggasse in Wenen. Na zijn dood bleef zijn dochter Anna er wonen en zij liet de kamers van haar vader intact. Na haar dood in 1982 werd het huis een museum waar nu dagelijks mensen uit de hele wereld door de gangen schuifelen om de sfeer te proeven waarin Freud zijn ideeën ontwikkelde.</span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Hanne Hagenaars, hoofdredacteur mister Motley</span></p> <!--EndFragment--> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:AppleGothic;"> </span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:AppleGothic;"> </span></p>mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-18788321883706569442009-10-31T09:05:00.000-07:002009-10-31T09:34:06.947-07:00Mat Collishaw in het Freud museum<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiMRMwQ3kPRv_wG0xQTMt8G8hWcMqsA331KA3bMppyz80SU79ort5l1YhbBaXThZ5bk5egb3TAQrRwxK8Fgv508uNKdtAmHuMcdZZM1Bs3KkxBdnTpS7xUomuXqJtsgFdEGRMk-IaJigM/s1600-h/tapijt.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiMRMwQ3kPRv_wG0xQTMt8G8hWcMqsA331KA3bMppyz80SU79ort5l1YhbBaXThZ5bk5egb3TAQrRwxK8Fgv508uNKdtAmHuMcdZZM1Bs3KkxBdnTpS7xUomuXqJtsgFdEGRMk-IaJigM/s400/tapijt.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398802441240324834" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1NVh-M227pJB7PeUdFCLOJ5u_cIm0BDwBC1B6aRfJylRN_0RTW0n9gXZveEiTkufSxwjysvU7-oq0q5NUDNAqJ65ZWJ4fX9Df5fIxsUtAM3qa-0KyKdH65YemfiNy7AWlMN2xVNXptk8/s1600-h/stoel.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1NVh-M227pJB7PeUdFCLOJ5u_cIm0BDwBC1B6aRfJylRN_0RTW0n9gXZveEiTkufSxwjysvU7-oq0q5NUDNAqJ65ZWJ4fX9Df5fIxsUtAM3qa-0KyKdH65YemfiNy7AWlMN2xVNXptk8/s400/stoel.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398797514958996450" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT5l_39uuxkI7T3Cjbvd19R7A8JNI-6SN7VCDb6jQAisXTvZcA7-bjbop9Kpwxlgvcjq374vSuVSxKSZE53hMEUL-qmqppUM-EkLG_fwQZDMVDasTslgHQGOwGaxGGVCxFA30n9YzGlDs/s1600-h/spiegel.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT5l_39uuxkI7T3Cjbvd19R7A8JNI-6SN7VCDb6jQAisXTvZcA7-bjbop9Kpwxlgvcjq374vSuVSxKSZE53hMEUL-qmqppUM-EkLG_fwQZDMVDasTslgHQGOwGaxGGVCxFA30n9YzGlDs/s400/spiegel.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398797511268289602" /></a><br /><br /><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:AppleGothic;"><br /></span></p> <!--EndFragment-->mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9114204462236955992.post-19164528973191317682009-10-25T12:39:00.000-07:002009-11-18T10:18:24.501-08:00The Museum of Everything, Londen<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDeCgKumMZfr2yLkxQMBRnLFk5x93yVvlM0Uudl5MpkqJ_4CvZtIi2WMBhIwcBCMQdPEo4Wu3bFWK2K0xvQnHncd8anJViDhNMgRlcZ_rjLuKKBwii-1Z7jrAVBT950QnNKGGOGkRsLEU/s1600-h/moe6.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDeCgKumMZfr2yLkxQMBRnLFk5x93yVvlM0Uudl5MpkqJ_4CvZtIi2WMBhIwcBCMQdPEo4Wu3bFWK2K0xvQnHncd8anJViDhNMgRlcZ_rjLuKKBwii-1Z7jrAVBT950QnNKGGOGkRsLEU/s400/moe6.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396627469723733138" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh2z0GdyXy8aMqzhz_8kU1mfHgMqv8TEVmVhVgldxQiDDQ9YgveGT1eMawKVqAsu8f2L1l2BxjTRwKPaVjDLjLESzz4bFHuRUZk9r-9Xc856qMInpZ9qxMJa4PloiRAjN_mdeUpRQsF60/s1600-h/moe10.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh2z0GdyXy8aMqzhz_8kU1mfHgMqv8TEVmVhVgldxQiDDQ9YgveGT1eMawKVqAsu8f2L1l2BxjTRwKPaVjDLjLESzz4bFHuRUZk9r-9Xc856qMInpZ9qxMJa4PloiRAjN_mdeUpRQsF60/s400/moe10.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396627464201339938" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtKAZGpK9K6KQBYMR2BiFstHqtSgn00b1XR32SamBEW5b116BYJGzGYG3FiQgu5lDYtuFvOTdquFlngi9On9Bxa6U63Qc8KNDwKy7xzvEzwI8ogUudH2eADTIzzDMvZuQfFboY-M4xtMk/s1600-h/moe4.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtKAZGpK9K6KQBYMR2BiFstHqtSgn00b1XR32SamBEW5b116BYJGzGYG3FiQgu5lDYtuFvOTdquFlngi9On9Bxa6U63Qc8KNDwKy7xzvEzwI8ogUudH2eADTIzzDMvZuQfFboY-M4xtMk/s400/moe4.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396627466771966130" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXuy-DGCohyphenhyphen1OjNUzcnfaXWAUK4RVVAlfjtL4XIRVkCrtbynDlyOjyrvCDLUF1JTtcnEA6U276dse5dUbzxE3nl0BHw3gvPgy6RnXqsSknSAfVceepGfpjJl2PHq-Hs-QxK_LSImZrqpE/s1600-h/moe5.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXuy-DGCohyphenhyphen1OjNUzcnfaXWAUK4RVVAlfjtL4XIRVkCrtbynDlyOjyrvCDLUF1JTtcnEA6U276dse5dUbzxE3nl0BHw3gvPgy6RnXqsSknSAfVceepGfpjJl2PHq-Hs-QxK_LSImZrqpE/s400/moe5.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396627460221486930" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGz2KE_AFmgSxi8DeiwYZ-4KdV1h4favAQI-vlXLUAZa8cI6a4jR51W8LsWsAQ2yDpOYeKoc0i5XkdLpmaQd8UmnyTuCcZJfoWQHXuP7tc59kFh7i2ZMA4XXqBPjitewPbSvcvU1HMf84/s1600-h/moe1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGz2KE_AFmgSxi8DeiwYZ-4KdV1h4favAQI-vlXLUAZa8cI6a4jR51W8LsWsAQ2yDpOYeKoc0i5XkdLpmaQd8UmnyTuCcZJfoWQHXuP7tc59kFh7i2ZMA4XXqBPjitewPbSvcvU1HMf84/s400/moe1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396627458726266386" /></a><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">The Museum of Everything </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Wat zou dit ‘alles’ omvatten? Kevers en parels, kostbaarheden maar ook iets alledaags. De schoonheid van alles.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Op weg naar het ‘The Museum of Everything’ loop ik door het Regents Park en nog een stukje verder naar het noorden. Het is lastig te vinden en ik vraag een aantal malen de weg. Ieder paar ogen kijkt me wazig aan, in zichzelf gekeerd of met een blanco waas en de man of vrouw schuifelt weer verder. Er moet hier de buurt een afkickkliniek zijn. Dan kom ik bij het museum en de naam The Museum of Everything schittert als een triomfboog boven de deur. In het museum is kunst te zien van mensen die hun werk maken buiten het officiële circuit van de kunstwereld om: ‘In tiny crevices and under dusty beds, ere lies a secret creativity by the unknowns of society. Art by the untrained, unintentional and unseen creators of this, our modern world.’</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">De naam van het museum lijkt ontleend te zijn aan een BBC radio 4 programma met dezelfde naam waarin de luisteraar wordt meegnomen op een tocht door een oneindige galerie waar allerlei bizarre gebeurtenissen plaatsvinden en vreemde personen ronddwalen. Ook dit museum laat je kennis maken met bijzondere personen, een museum van een liefhebber, dat is duidelijk, want elk detail ademt vrijheid en liefde voor het werk uit. De vloer van marmer is aangevuld met hout waar het marmer kapot is. De teksten bij de werken zijn persoonlijk en leesbaar, geschreven door kunstenaars die houden van deze kunst en het werk van een van hen in het bijzonder.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Grayson Perry schrijft over Morton Bartlett en Nick Cave houdt zijn tekst over Louis Wain </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">kort: Louis Wain, my all time favourite painter. Je duikt in de binnenwereld van de werken. De ene serie onderzoekt obsessief woorden en taal, een andere gaat over schepen, nieuwe steden worden ontworpen, een tekening bestaat uit kopjes op een rij, vijf rijen lang. Een meisje telt de kopjes, het zijn er 100 kopjes die bezwerend op het papier zijn getekend. De expositie is licht obsessief, passie ontmoet passie in een explosie van persoonlijkheden. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Na de </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Frieze die is volgepakt met moderne kunst vol concepten en als thema</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">voor de opdrachten de positie van de kunst op de markt had (het is immers een beurs) voel je hier het leven kloppen tegen de lijnen en de onvermijdelijkheid van de thema’s. Het gaat over zware dingen, het zijn geen lichte levens, Een compleet niet verzonnen beeld laat zich zien, het kan niet anders, van binnen naar buiten wordt er gewerkt en elke tekening schikt zich ernaar. Het gaat vanzelf, het gaat niet anders. Je ziet de benauwenis in de volgetekende vellen papier en dichtgeschilderde doeken. Vol. Met weinig omwegen laat het zich lezen want iedere serie heeft 1 ding te vertellen. Mijn favoriet is Alexandre Lobanov die doofstom werd geboren in Rusland en ooit door soldaten een geweer was beloofd. Sinds die ontmoeting kon hij dromen over zichzelf als held, een droom die hij is gaan tekenen in niet mis te verstane voorstellingen: een gevecht tussen mensen en dieren waarbij de mens soms ondanks z’n wapens toch het onderspit delft, dan vliegt de grote zwarte vogel weg met een meisje en zelfs de jager wordt ergens bedreigd. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Na het museumbezoek drink ik koffie in een sandwichshop. Naast me zitten een man ene een vrouw aan een tafeltje. De man heeft keurige bruine schoenen met grijze sokken waarbij de spanning</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">en het ongemak van zijn houding zich laat lezen aan zijn ene been dat strak in een ongemakkelijke krul om z’n andere been is gedraaid. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">‘It is in your hands’, klinkt de stem van de vrouw naast hem zacht en zalvend, zoals vrouwen kunnen praten die het new age licht hebben gezien en altijd het gelijk aan hun kant hebben en precies voor een ander weten hoe het moet. Overtuigend en begrijpend. Dan hoor ik ‘psychotic’ en </span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">‘your clinic’ uitgesproken door de stem van de man. Het gesprek klapt om, hij is dus de hulpverlener en degene die beslist over het lot van de ander.</span><span style="mso-spacerun: yes"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">They fill in the form, is het laatste wat ik hoor in woorden van de vrouw. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;">Hanne Hagenaars</span></p><p class="MsoNormal"> </p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:large;"> The Museum of Everything is een intiatief van Filmmaker James Brett . Hij is een verwoed verzamelaar van outsiderkunst en zijn eigen huis schijnt eruit te zien als een miniversie van dit museum. The Museum of Everything is nog open tot en met december 2009, voor info zie www.musevery.com</span></o:p></p> <!--EndFragment-->mistermotleyhttp://www.blogger.com/profile/16849068300597009335noreply@blogger.com0